Μ. Βαμβουνάκη: Οι περισσότεροι δε ζούμε. Προσπαθούμε μόνο να μην πεθάνουμε.

Γιατί οι άνθρωποι, ακόμα και οι πιο έξυπνοι, παντρεύονται ή γενικά ζευγαρώνουν τόσο συχνά με πρόσωπα εντελώς ακατάλληλα; Ποιος είναι ο λόγος που επιλέγεις να αποτύχεις στον έρωτα με κάποιον όταν όλοι οι τρίτοι γύρω σου προέβλεπαν εξαρχής την αποτυχία σας;

Η πρώτη εύκολη απάντηση που μας έρχεται στα χείλη είναι πως ο έρωτας είναι τυφλός. Ο έρωτας λένε, δεν έχει να κάνει με τη λογική. Ερωτευμένοι βαριά – ιδίως κατά τη νιότη – με τον ίδιο τον έρωτα, αφήνουμε τον ποθητό άνθρωπο, ως ορισμένο μοναδικό πρόσωπο, σε δεύτερο πλάνο.
Πρώτα ο έρωτας για τον έρωτα, μετά ο έρωτας για το πρόσωπο, το συγκεκριμένο πρόσωπο.
Λαχταρούμε τόσο να βυθιστούμε στην αισθηματική ατμόσφαιρα και στο σενάριο ενός ειδυλλίου, που δε χάνουμε καιρό για να εξετάσουμε προσεχτικά ποιος είναι πράγματι αυτός που αρχίζουμε να ερωτευόμαστε. Αν είναι δηλαδή όντως εκείνος που αγαπάμε.
Λίγα ελκυστικά χαρακτηριστικά είναι υπεραρκετά να πυροδοτήσουν καρδιά και σώμα. Για τα υπόλοιπα, τον πρώτο τουλάχιστον καιρό, θα αναλάβει η φλογισμένη φαντασία του πόθου να κάνει τις αναγκαίες προσθήκες, τις αναγκαίες επιδιορθώσεις.
Άραγε δίχως τούτη τη φλογισμένη φαντασία του πόθου, πόσους όντως ερωτεύσιμους θα ανακαλύπταμε γύρω μας;
Δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς πως τα ψεύδη του έρωτα περνούν στην αρχή απ’ τη μαγεία, τη γοητεία και την ποίηση, την έκσταση κι εκείνη την υπέρβαση των ορίων σου, των ορίων ζωής και θανάτου.
Να όμως που οι άνθρωποι συχνά ζευγαρώνουμε με πρόσωπα που, από χέρι, καταδικάζουν τη γοητεία σε απογοήτευση. Οι άνθρωποι διαλέγουν πρόσωπα ακατάλληλα να σχετιστούν και, ακόμα συχνότερα, να παντρευτούν. Είναι όμως πάντα ο τυφλός έρωτας που οργανώνει τη ζημιά;
Πολλοί καταφεύγουν στη επίφαση του έρωτα. Στα κλισαρισμένα επεισόδια και στις ασφαλείς ρυθμίσεις σχέσεων. Ήρεμα και κανονικά θα αγαπούν μέχρι να απομείνουν κι οι ίδιοι ένα ασφαλές κλισέ του εαυτού τους. Φτιάχνουν λοιπόν ερωτική σχέση και γάμο με άνθρωπο που δε συνταράσσει, ώστε να μη διαταράσσει τον κόσμο τους. Το προτιμούν.
Όλα μετρημένα και ζυγισμένα με κριτήριο κάποια επίφαση σιγουριάς. Ώστε να μπορούν και να χωρίσουν εύκολα. Ώστε να μπορούν να φύγουν. Για να μην πονέσουν φριχτά αν εγκαταλειφθούν, για να ξεχάσουν κατόπιν εύκολα, και πιο πολύ, για να είναι σε θέση γρήγορα να αναπληρώσουν. Για να μπορούν να είναι πολυγαμικοί και να μη χάνουν ευκαιρίες για νέες μικροπεριπέτειες.
Ο γνήσιος έρωτας είναι – θες δε θες – πιστός, ενώ εκείνοι προτιμούν να λένε πως έχουν εμπειρίες. Η φανταχτερή ποσότητα εις βάρος της ακριβής ποιότητας ήταν πάντα για τον κόσμο ένα δίλημμα. Όχι, όχι… δε θα προσφέρουν τον εαυτό τους στον άλλον, γιατί δε θέλουν να χάσουν τον εαυτούλη τους.
Δε φεύγουν όμως πάντα όπως ονειρεύονται. Τις πιο πολλές φορές δένονται για τα καλά σε μέτριες σχέσεις, σε μέτριες συγκινήσεις. Παραμένουν σε μια υποτονική, «λίγη» σχέση, που κατά βάθος περιφρονούν, όπως περιφρονούν και την αδυναμία τους…
Είναι απίστευτο, αλλά οι περισσότεροι, δε ζούμε. Προσπαθούμε μόνο να μην πεθάνουμε.

Για τον Έρωτα

Για τον έρωτα λιώνει κ’ υποφέρει

η καρδιά μου απ’ αυτόν τον φτερωτό θεό,

στη ψυχή μου ευτυχία φως να φέρει

το σώμα σου καθώς θαυμάζω το καμαρωτό.

Πόσες ώρες ανούσιες στεκόμουν,

ξαπλωμένος ανάσκελα στη κλίνη,

το κορμί σου γυμνό σκεπτόμουν,

να μου 'φερνε ένα βράδυ την γαλήνη.

Στα χείλη σου ν' αντίκριζα την άβυσσο,

καθώς κατέκλυζε το υγρό το πάθος,

το δέρμα σου φτιαγμένο στον παράδεισο,

τους καρπούς σου να γευτώ μέσα σ’ ένα δάσος.

Για τα γαλάζια σου μάτια και μόνο,

σκλάβος θα γινόμουν με παρωπίδες,

της μοίρας να εκλείψω τον αδιάκοπο τον πόνο,

για να ‘μουν δεμένος μαζί σου σφιχτά με αλυσίδες.

Πάρης Παπανικολάου

Η δική μας η αγάπη...

Η δική μας η αγάπη
τι όμορφη που ‘ναι,
να μας χωρίσουν...
άλλοι δε μπορούνε.

Το πάθος μας έδεσε
οι δυο να είμαστε ένα,
ποτέ δε θα σπάσει...
η αγάπη αυτή η διαμαντένια.

Εκείνο το δείλι
π’ ασταμάτητα έβρεχε,
να ερωτευτούμε...
η μοίρα μας έλαχε.

Κι από τότε...
περπατούμε μαζί,
χεράκι χεράκι...
παντοτινά στη ζωή.

Έλαμψε η ελπίδα,
κ’ η ποθητή χαρά,
η καρδιά χτυπά...
μελωδικά φλογερά.

Τα χρόνια ακόμα
κι αν γρήγορα περνούν,
τα ωραία αηδόνια
για μας τραγουδούν.

Μιας που ο έρωτας μας,
ποτέ δε θα σβήσει...
λουλούδι της στοργής,
στη ψυχή έχει ανθίσει.

Γλυκιά μου σε λατρεύω,
μέρα νύχτα στο λέω...
είσαι το κορίτσι μου εσύ,
το γλυκύτατο ωραίο.

Μελιστάλαχτο φιλί...
στα χειλάκια σου δίνω,
στο χέρι βαστώντας
μυρωμένο κρίνο.

Τα ξανθά σου μαλλιά,
ν’ αγγίζω λαχταρώ
με χάδι ανθένιο...
απαλό τρυφερό.

Ώσπου να ξημερώσει,
θα ‘μαστε αγκαλιά...
καρτερώντας στο κήπο,
την πρώτη αντηλιά.

Το πέπλο της αυγής
σαν έρθει τώρα πια,
στο χρώμα τ’ ουρανού
χρυσογαλάζια ομορφιά.

Τι όμορφα που είναι...
ψυχή μου εγώ κι εσύ
με χαμόγελο σου λέω
σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Τα μάτια σου κοιτώντας,
κάνω μιαν ευχή...
η αγάπη ετούτη...
στο χρόνο ποτέ να μη χαθεί.

© Πάρης Παπανικολάου

ΖΟΖΕ ΝΤΕ ΣΟΟΥΖΑ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ

"...Η ζωή είναι να είσαι εδώ, ο θάνατος είναι να μην είσαι πια εδώ… Θα ήθελα να συνεχίσω για πολύ καιρό να είμαι εδώ, αλλά στην ηλικία μου το 'για πολύ καιρό' έχει τελειώσει... Ο λογοτέχνης είναι ταυτόχρονα και πολίτης. Ως συγγραφέας αφιερώνεται στο έργο του, ως πολίτης αφιερώνεται στον κόσμο, στην εποχή του, στα προβλήματα της ανθρωπότητας, όπως οποιοσδήποτε άλλος. Δε βλέπω σ’ αυτό καμία ασυμβατότητα, καμία αντίφαση. Βέβαια, είναι αλήθεια ότι υπάρχει πολλή σιωπή στον δικό μας 'λογοτεχνικό κόσμο'... Γνωρίζω την Αθήνα, τους Δελφούς, τη Δήλο, τη Μύκονο, τις Μυκήνες, την Κόρινθο. Η πιο έντονη εμπειρία που βίωσα στην Ελλάδα ήταν στο Στάδιο των Δελφών. Ήμουν εκεί, μόνος, και ξαφνικά η αίσθηση του χώρου με κυρίευσε. Ήταν σαν να ήταν παρούσα η ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, η τέχνη της, η λογοτεχνία της, η φιλοσοφία της. Έτρεμα σα μικρό παιδί. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ... "

«Είχ'ένα ανεξήγητο σύμπλεγμα από αισθήματα:

 

 

«Είχ'ένα ανεξήγητο σύμπλεγμα από αισθήματα:

αγαπούσε πολύ και μισούσε πολύ,

ερευνούσε πολύ, εδίσταζε πολύ...

Η σιωπή του έδινε αφορμή στις φλυαρίες των άλλων...

Ποιος να'τανε ο άγνωστος αυτός;...

Μισούσε τάχα τους ανθρώπους; Κι όμως μερικοί λέγανε

ότι με εύθυμη παρέα γινότανε εύθυμος

Αλλά ομολογούσαν ότι κοιτάζοντας από κοντά

το γέλιο του, έβλεπες συχνά πως

ήταν ένας σαρκασμός...

Ποτέ δε φάνηκε χαμόγελου λάμψη στα μάτια του

Ήταν γλυκιά, ωστόσο η ματιά του...

Θα'λεγε κανείς πως μια αιώνια θλίψη γεννούσε

στη ψυχή αυτή το μίσος, ακριβώς επειδή

είχε πολύ αγαπήσει.

Έτρεφε για όλα άγρια καταφρόνια

Σα να'ταν -χτυπημένος απ'τη πιο μεγάλη συμφορά-

ξένος στον κόσμο αυτό των ζωντανών ανθρώπων,

πνεύμα περιπλανώμενο, που το'χε κάποιο άλλο εκθρονίσει...»

EDGAR ALLAN POE

Στα μυστικά σου δώματα

Στα μυστικά σου δώματα

Στερεώθηκε ψηλά

o ήλιος που με αγάπησε

και μου επέτρεψε

για μια στιγμή μονάχα

να τον αψηφήσω

και μέσα από κείνον

να σ’εφελκύσω

Μέσα μου ακόμα ανήσυχη

η τελευταία σου συλλαβή

απ΄ την ανάσα του πυρός

απ’ τη Στύγα της αιώνιας Μήτρας

δεν την αγγίζω

δεν την ενοχλώ

σαν άγριος αετός φοβάμαι

θα μου ξεφύγεις

γι’ άλλους ουρανούς

και θα ορφανέψω…

Σχίζει ανελέητες μαχαιριές

το σεντόνι του πόνου

το χαμόγελό σου

και αρπάζομαι

απ΄το γαλάζιο χάδι σου

και στο νησί σου

με αποθέτει

Αυτός που με σπλαχνίστηκε…

Κι εσένα τώρα

στην αμμουδιά του βλέμματός σου

περιμένω

νa με δεχθείς

στα μυστικά σου δώματα

να με φιλοξενήσεις…

Ιουλ 09

Αναρτήθηκε από Νimertis στις 22:24

Παντελής Θαλασσινός ~ πες μου αυτά που αγαπάς

Η αγάπη συγχωρεί και εξημερώνει, μην την μπερδεύουμε με την αξιοπρέπεια.

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων; Οι καλοί και οι κακοί; Αυτοί που αξίζουν και οι ανάξιοι; Τα θύματα και οι θύτες; Οι επιπόλαιοι και οι συνειδητοποιημένοι;
 Όλοι σχεδόν θυμόμαστε τους γονείς μας να μας διδάσκουν σαν παιδιά να είμαστε καλά και αντίστοιχα μεγαλώνοντας να μας προτρέπουν να γίνουμε σκληροί και ανταγωνιστικοί για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.

Έχουμε έρθει κατά καιρούς όλοι μας σε επαφή με τοξικούς ανθρώπους. Αρπακτικά, που προκειμένου να επιβιώσει αλώβητο το εγωιστικό τέρας, που με επιμέλεια συγκατοικεί με τα εγκεφαλικά τους κύτταρα, είναι ικανοί να τσαλακώσουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια και να περάσουν σαν οδοστρωτήρας από την ζωή σου. Σαν να μην έχεις καμία αξία.
Εκεί είναι και η κόκκινη γραμμή μας. Που συνειδητά η ασυνείδητα καλείται ο καθένας από εμάς να την προστατέψει. Άλλοι το καταφέρνουν και άλλοι όχι.

Πολλοί από αυτούς που δεν το κατάφεραν, επικαλέστηκαν την φιλία, τον έρωτα, την αγάπη!
Τι όμορφη λέξη....αγάπη.  Μη την επικαλούμαστε χωρίς λόγο και αιτία.
Αγαπώ σημαίνει μπήκα στον κόπο να σε γνωρίσω. Πολλές φορές με ξενύχτησε η σκέψη σου, μπήκα στη θέση σου, είδα τις πληγές σου (μερικές τις έχω και εγώ) και τις αγάπησα και αυτές.

Σε ανέλυσα και είδα φόβους που δεν παραδέχεσαι. Αγάπησα τις αδυναμίες σου γιατί και αυτές είναι η μοναδικότητα σου. Αγαπώ τον μοναδικό σου τρόπο, σε κοιτάζω στα μάτια και αγαπώ τις σωματικές αντιδράσεις σου.
Αγαπώ σημαίνει σε σέβομαι. Σε θαυμάζω, για τα μικρά η μεγάλα επιτεύγματα σου, για ανόητα μικρά πράγματα που δεν έχεις ιδέα. Αγαπώ την περπατησιά σου, την φωνή σου, τα πράγματα που αγγίζεις. Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να φέρω λεπτομέρειες από το σώμα σου, εκεί, ολοζώντανες μπροστά μου. Μπορώ να σε μυρίσω και να σε ακούσω ανά πάσα στιγμή.

Αγαπώ τα χέρια σου....παράξενο και όμως τα λατρεύω....αυτά έχω ανάγκη να με αγγίξουν με χίλιους δύο τρόπους.  Να μου χαϊδέψουν τα μαλλιά όταν έχω ανάγκη από παρηγοριά. Να με κλείσουν μέσα τους όταν θέλω ασφάλεια. Να με κρατήσουν όταν κάνω λάθη. Απλά να με αγγίζουν όταν δεν υπάρχουν λόγια για να χρησιμοποιήσει κανείς. Να μου κρατάνε τα δικά μου χέρια. Να με συνεφέρουν από τους παροξυσμούς μου. Γραφική η αγάπη; Όχι αν σκεφτεί κανείς ότι τα χέρια της μάνας κάνουν θαύματα...και αυτό αγάπη είναι, άλλου είδους, αλλά αγάπη.

Αγαπώ σημαίνει θέλω να χαίρεσαι και να γελάς και αν περνάει από το χέρι μου να ευτυχείς. Αγαπώ σημαίνει σου δίνω την μπουκιά από το στόμα μου όχι γιατί πεινάς, μα γιατί θέλω να γευτείς ότι γεύομαι. Αγάπη είναι σε καμαρώνω, σε υπερασπίζομαι και πηγαίνω κόντρα σε όλα, γιατί μόνο εγώ που αγαπώ ξέρω. Και αυτή η γνώση είναι κινητήρια. Όταν σε αγαπώ θέλω να έχεις πρόσβαση στη ζωή μου και στο σώμα μου.
Και εκεί είναι η κόκκινη γραμμή που σε αφήνω να περνάς, δεν με τσαλαπατάς, σε αφήνω να έχεις πρόσβαση γιατί το έχω ανάγκη. Δεν είναι η έλλειψη αξιοπρέπειας που έχω, είναι η θέση που έχεις στην καρδιά μου. Τα δικά μου συναισθήματα είναι που σε κάνουν μοναδικό στην δικιά μου ζωή. Δεν τυχαίνει, το επιλέγεις. Έχεις φανταστεί ποτέ μάνα να μην αγκαλιάζει το παιδί της επειδή έκανε μια βλακεία; Η αγάπη συγχωρεί και εξημερώνει, μην την μπερδεύουμε με την αξιοπρέπεια.

Αγαπώ σημαίνει είμαι εδώ και σε παρηγορώ όταν πέφτεις και ματώνεις τα γόνατα σου και όσο και αν προσπάθησα να σε προφυλάξω, να μη σου πω ''εγώ στα έλεγα''.

Δεν έχει πόνο όλο αυτό; Σαφώς. Μα γιατί να προστατευόμαστε από την ζωή; Όταν δεν θέλουμε να πονάμε, φοβόμαστε να ζήσουμε.
Κανείς δεν μας λέει, πως πραγματικά είναι η ζωή. Κανείς δεν μας λέει, ότι η ζωή είναι χαρά και γέλιο, μαγεία και θαύμα, ακόμα και έκσταση. Κανείς δεν μας λέει, ότι η ζωή μπορεί είναι πόνος και στεναχώριες, απελπισία και δάκρυα.

Δεν ξέρω για τους άλλους, εγώ όμως δεν θέλω να χάσω τίποτα. Θέλω να αγκαλιάσω την ζωή, θέλω να γνωρίσω τα πάντα.
Δεν είναι δυνατόν να περάσει η ζωή μου και να μην ξέρω τι θα πει κλάμα. Γι' αυτό έχω τους δακρυϊκούς πόρους. Αν δεν ήμουν φτιαγμένη για να κλαίω δεν θα τους είχα. Δεν είναι κακό να κλαίει κανείς. Τα μάτια σου βλέπουν πιο καθαρά μετά.....