Μια βόλτα στα αστέρια!

Μια βόλτα στα αστέρια!

έχετε πάει ποτέ βόλτα στα αστέρια?Ναι σ'αυτά το μικρά '''κεράκια'' του ουρανού...σ'αυτά που γλιστρούν αργά-αργά και με το δικό τους θάνατο μας γεμίζουν ελπίδες για πραγματοποίηση της πιο μεγάλης μας ευχής...!Λάμπουν μέσα στο σκοτάδι...άλλα λάμπουν πιο πολύ και άλλα πιο λίγο....συντροφεύουν τους ερωτευμένους,τους ναυτικούς,τους διαβάτες της νύχτας,δίνουν ελπίδα σ'όποιον την έχει ανάγκη...!Πάντα μου έλεγε ότι θα με πάει μια βόλτα στα αστέρια και γελούσε μ'αυτό το όμορφο χαμόγελο του...μα αυτό το χαμόγελο που φωτίζει το πρόσωπο του...που κάνει τα μάτια του να λάμπουν σαν αστέρια!Εγώ γελούσα...μα μέσα πίστευα πως ποτέ δεν θα γίνει αυτή η βόλτα...όχι γιατί θεωρώ απίθανο να φτάσει κανείς τ'αστέρια...γιατί νόμιζα πως θα το ξεχάσει...μα όχι...δεν το ξέχασε...τήρησε την υπόσχεση του...ήρθε με το σκουφάκι του και το κασκόλ του...με πήρα από το χέρι και ανεβήκαμε σ'ένα ύψωμα...ξαπλώσαμε με θέα τ'αστέρια...μου κρατούσε το χέρι και μου είπε ξεκινάμε...!
   Διαλέξαμε ένα αστέρι ο καθένας...το δικό μας αστέρι...και μεταφερθήκαμε  εκεί...πατήσαμε στις μύτες των ποδιών μας...για να μην κλέψουμε την αστεροσκονή τους...και από εκεί ρίξαμε μια ματιά στο κενό...η γη..μια άχρωμη μπάλα μοιάζει από μακριά...είναι άδικη η θέα που έχουν τα αστέρια...μια μπάλα...μονάχα μια μπάλα...μα γνωρίζουν πως σ'αυτή τη μπάλα υπάρχουν άνθρωποι...ψυχές που κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν τους χαρίζουν ένα βλέμμα...!Στάθηκα και είδα τη μορφή του...φωτισμένη...δεν έχω δει κάτι πιο όμορφο ως τώρα...τον είδα να γελάει...να είναι ευτυχισμένος...κοίταξα και τα άλλα αστέρια...περπάτησα όλες τις ακτίνες του δικού μου αστεριού...μέτρησα κάθε πιθαμή του...και έβαλα λίγα από την αστεροσκονή του μέσα στη τσέπη μου...!

  Είδα δυο αστέρια να τρέμουν...να αναβοσβήνουν...και ξαφνικά άρχισαν να γλιστρούν...πέφτοντας άφησαν μια λάμψη...μια τεράστια λάμψη...!Έπειτα άκουσα τη φωνή του...κρίμα να έχουμε δυο αστέρια...ένα μονάχα μας χρειάζεται...ένα που θα είναι και για τους δυο μας...αποφάσισε...το δικό μου η το δικό σου?Τον κοίταξα...δεν μπορούσα να αποφασίσω...έπιασα το χέρι του...ας διαλέξουμε ένα άλλο μαζί...κλείσαμε τα μάτια μας...κάναμε τρία βήματα και οι δυο...στρίψαμε δεξιά και εκεί είδαμε ένα μικρούτσικο αστεράκι να σκορπάει το φως του πάνω μας...ναι αυτό είναι το αστέρι μας...πατήσαμε πάνω του...χαράξαμε τα ονόματα μας στις ακτίνες του...και έπειτα φύγαμε...!
   Ανταλλάξαμε ένα βλέμμα μεταξύ μας...από το ύψωμα κοιτάξαμε ξανά το αστέρι μας...θαρρείς και μας έκλεισε το μάτι από εκεί ψηλά...!Σηκωθήκαμε...περπατήσαμε ως το σπίτι...έβαλα το χέρι μου στη τσέπη μου και έβγαλα ένα μικρό χαρτάκι...το έβαλα στη δική του τσέπη...
-Ξέρω τι λέει μου είπε...
-Σσσσ μην το πεις...χάνει τη μαγεία του όταν το λέμε συνέχεια...κράτησε το...κάντο φυλαχτό...διαβαζέ το όταν νομίζεις ότι σου λείπω...όταν θα είσαι μόνος...μα μην το πεις πουθενά...!


                                       

Αναρτήθηκε από nin@ στις 3:13 π.μ.