Αέρας

Ο άνεμος, λένε, είναι σιωπηλός και μόνο όταν βρίσκει στο δρόμο του εμπόδια αποκτά αίσθηση ενσάρκωσης. Ο άνθρωπος, λένε, είναι σιωπηλός και μόνο όταν ο άνεμος περάσει από μέσα του αποκτά φωνή. Όπως εκείνο το βιβλικό: και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.

Αμνιακό υγρό, ζωή ψαριού, αμφίβιου, θηλαστικού. Το πρώτο κλάμα. Ο πόνος του αέρα μέσα σου. Διάταση πνευμόνων, αίσθημα πνιγμού κι αργότερα η μια αναπνοή διαδέχεται την άλλη. Όλη σου η ζωή μια αντανακλαστική λειτουργία. Εισπνοές και εκπνοές σε επανάληψη. Η βρεφική αναπνοή διαδέχεται το ασθενικό καλούπι του ενήλικα. Άλλη ποιότητα αέρα. Άλλος ρυθμός. Με τον καιρό, κάθε συναίσθημα βρίσκει την δική του αναπνευστική ταυτότητα. Η μέσα πνοή που μας θερμαίνει, μας δροσίζει, μας ταράσσει ή μας ηρεμεί. Ο ίδιος άνεμος από την πρώτη ημέρα του κόσμου περνά από στόμα σε στόμα, αγγίζει βουνά, πόλεις και θάλασσες.

Μοιρασμένες αναπνοές, μοιρασμένα μυστικά, μοιρασμένες αλήθειες. Εκείνο που με θρέφει, την ίδια στιγμή με καταστρέφει. Οξυγόνο σημαίνει οξειδώνω. Η πρώτη και η τελευταία αναπνοή, το πέρασμά μας απ’ αυτόν τον κόσμο. Αναπνέω σημαίνει υπάρχω. Σημαίνει σκέφτομαι και εκφέρω λόγο. Σημαίνει τραγουδώ και ελπίζω. Αναπνέω σημαίνει τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει και όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Σημαίνει ενθουσιάζομαι, μοχθώ, πονάω, θλίβομαι, νικώ. Μόνο ο έρωτας, λένε, μπορεί να σου κόψει για λίγο την ανάσα κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή…

[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΛΥΚΟS
τ. 54 | σελ. 6]

Άνευ προηγουμένου

Κατά κανόνα, οι άνθρωποι γουστάρουν αρκετά
τις ιστορίες με βρομιές

Michel Houellebecq

Ασφουγγάριστες επιφάνειες. Αποτυπώματα ποδιών και μυστικοί αεροδιάδρομοι ιπτάμενων αντικειμένων. Λεπιδόπτερα, κουνούπια και αερομαχίες πάνω από στόμια και χαραμάδες. Οι σκιές δεν είχαν χώρο πουθενά. Απομακρύνθηκαν πριν ακόμα κλείσουν κουφώματα και κουρτίνες. Κάποια γυναίκα καλλιεργεί επιθυμίες μέσα σε πολύχρωμα κουτιά απορρυπαντικών. Αναμοχλεύει τελετουργικά χημικές προσμίξεις κι αρωματίζει τον χώρο με ανεπαίσθητες εκκενώσεις λεβάντας και λεμονιού. Αργότερα, ημίγυμνα και ημιδιαφανή σώματα παλεύουν μες στο σκοτάδι, ιδρωμένα κάτω απ’ το χνούδι μηρών, χεριών και στήθους. Επιμελημένο σκηνικό κάθε επίδοξης φαντασίας. Νωρίς το πρωί, πάνω στις ίδιες στεγνές επιφάνειες υδρατμοί αργόσυρτων εκπνοών σπάζουν λίγο-λίγο τη σιωπή, σχηματίζοντας σιδηροδρόμους διεθνών μεταφορών, πολυσύχναστα εμπορικά λιμάνια και χώρους στάθμευσης αυτοκινήτων χωρίς χρέωση και ενσύρματα συστήματα παρακολούθησης. Ελευθερία με άρωμα λεβάντας και λεμονιού άνευ προηγουμένου.

[Η σύγκρουση συντελέστηκε πολύ κοντά στο σημείο επαφής των ανώτερων στρωμάτων της γήινης ατμόσφαιρας με τα τοξικά αέρια κάποιου άγνωστου μέχρι πρότινος πλανήτη, ονόματι xcoelis. Από τα συντρίμμια περισυλλέχθηκε μόνο ένας κάλυκας οργανικής ύλης, καθώς κατέπεσε πάνω σε κάτι τρυφερό σαν ανθρώπινο δέρμα. Οι ειδικοί, όπως αρμόζει σε κάθε υγιής κοινότητα σκεπτόμενων όντων, αδιαφόρησαν για τις συνέπειες του φαινομένου, χαρακτηρίζοντάς το απρόοπτη σύμπτωση ή μεμονωμένο εξωγήινο περιστατικό.]

[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΘΡΑΚΑ]

Ανάγκη για συγχώρεση

Είναι αυτά

τα πεσμένα στους αστραγάλους καλτσάκια

και η τσάντα στην άκρη του τραπεζιού

που λένε πως δεν μεγάλωσες

πως ποτέ δε θα μεγαλώσεις

πως πάντοτε

πριν το ξημέρωμα

ο ήλιος θα κουρνιάζει στα δάχτυλα σου ανάμεσα

εξαντλώντας έτσι

την πιο μεγάλη του ανάγκη

για συγχώρεση…