Για τον έρωτα λιώνει κ’ υποφέρει
η καρδιά μου απ’ αυτόν τον φτερωτό θεό,
στη ψυχή μου ευτυχία φως να φέρει
το σώμα σου καθώς θαυμάζω το καμαρωτό.
Πόσες ώρες ανούσιες στεκόμουν,
ξαπλωμένος ανάσκελα στη κλίνη,
το κορμί σου γυμνό σκεπτόμουν,
να μου 'φερνε ένα βράδυ την γαλήνη.
Στα χείλη σου ν' αντίκριζα την άβυσσο,
καθώς κατέκλυζε το υγρό το πάθος,
το δέρμα σου φτιαγμένο στον παράδεισο,
τους καρπούς σου να γευτώ μέσα σ’ ένα δάσος.
Για τα γαλάζια σου μάτια και μόνο,
σκλάβος θα γινόμουν με παρωπίδες,
της μοίρας να εκλείψω τον αδιάκοπο τον πόνο,
Πάρης Παπανικολάου
