Βασίλισσα της ψυχής σου (Αιώνια μαζί σου)

Βασίλισσα της ψυχής σου (Αιώνια μαζί σου)

22 Μαρ 2009

Χωρίς Όνειρα

Στην άβυσσο των ματιών σου ταξιδεύω
Στην αναταραχή σου να κρατηθώ δεν ξέρω
Χάνομαι, πνίγομαι, πονάω
Μα συνεχίζω δεν τα παρατάω.
Σε μονοπάτια της καρδιά σου περπατάω
Να σε φτάσω μονάχα σου ζητάω
Αλλά οι δρόμοι σκοτεινοί,
Δύσκολοι, δύσβατοι, μακρινοί.
Μα συνεχίζω δεν τα παρατάω
Στα παλάτια σου θα φτάσω κι ας πονάω
Τις φουρτούνες και τους δρόμους θα περάσω
Τα όρια μου για σένα θα ξεπεράσω.
Στα αγκάθια του δρόμου σου θα περπατήσω
Δεν με νοιάζει να λυγίσω, να δακρύσω
Κι αν τα πόδια μου ματώσουν
Το ξέρω δεν θα με προδώσουν.
Δεν με ενδιαφέρει ο χρόνος
Μακριά σου με κυνηγά μόνο ο πόνος
Ασήμαντη έννοια μακριά σου (ο χρόνος)
Εγώ ζω μόνο για την καρδιά σου
Στο δηλώνω ξανά, δεν τα παρατάω
Στα παλάτια σου θα φτάσω και ας πονάω
Βασίλισσα της όμορφης ψυχής σου
Θα τραγουδώ 'αιώνια μαζί σου'.

Όνειρα ξενιτεμένα...

 

 

 

 

Όνειρα ξενιτεμένα...

23 Ιαν 2011

3 Όνειρα

Δεν θα χαθώ, θα σου μιλώ,
Μέσα από τις ώρες της σιωπής,
μέσα από την θλίψη της ψυχής
μέσα από όνειρα θολά
από χάδια πια παλιά ...

Ποτέ δεν θα χαθούμε,
σε στιγμές του παρελθόντος θα ζούμε.
Στιγμές που το χάδι γινόταν φωτιά
και στο σώμα μας κυλούσε, έκαιγε,
μας έπαιρνε μακριά.
Σε μονοπάτια που μόνο ο έρωτας γνωρίζει
και με αγάπη τις ψυχές γεμίζει.
Σε βράδια που τα κορμιά μας ήταν ένα
και τα φιλιά μας παθιασμένα.
Σε νύχτες που η ανάσα μας ακουγότανε βαριά
και η αγκαλιά σου με έστελνε μίλια μακριά.

Σε χίλιες στιγμές θα ζω,
από αυτές θα σου μιλώ ...
Από τα χάδια τα φθαρμένα,
από όνειρα πια ξενιτεμένα.

Σ' είδα απλά να ΦΕΥΓΕΙΣ

Σ' είδα απλά να ΦΕΥΓΕΙΣ

02 Δεκ 2007

4 Όνειρα

Και όταν μου έδωσες την αγάπη σου
Με γέμισες με όμορφες λέξεις,
Λέξεις χαραγμένες σε κάθε ερωτευμένη καρδιά.
Και όταν σου είπα πως σε θέλω... τότε έφυγες
Με άφησες , με άφησες να πονώ
Δεν μου είπες το γιατί, δεν σε πρόλαβα,
Σε είδα απλά να φεύγεις,
Να φεύγεις παίρνοντας ότι όμορφο μου είχες χαρίσει
Να φεύγεις και με την καρδιά μου, και με την αγάπη μου
Σ' είδα απλά να ΦΕΥΓΕΙΣ

Χάθηκες και πάλι - Κουραστικά τα λάθη 03 Δεκ 2007

 

 

Χάθηκες και πάλι - Κουραστικά τα λάθη

03 Δεκ 2007

2 Όνειρα

Χάθηκες και πάλι
Έφυγες δίχως γεια
Θα επιστρέψεις το βράδυ
Να πεις ήρθα ξανά
Μα όχι πια, φτάνει
Δεν σε θέλω ξανά
Κουραστικά τα λάθη
Να φεύγεις βιαστικά
Κουραστικά να μένω
Δίχως συντροφιά
Κουραστικά να κλέβω
Απ' εσένα λίγη χαρά
Φύγε για πάντα
Άσε με στην μοναξιά
Πάρε τα πάντα
Στην δική σου αγκαλιά

Χάθηκα στην σιωπή

Χάθηκα στην σιωπή

08 Δεκ 2007

3 Όνειρα

Η σιωπή απλώθηκε,
Τα πάντα έχουν χαθεί
Το δάκρυ κύλησε,
Τα πάντα έχουν κρυφτεί
Σαν μια βροχή,
Χάθηκε η αγάπη
Σαν μια πληγή
Πόνεσε το δάκρυ
Φωνάζει η σιωπή
"Δεν θα ξαναρθεί"
Ουρλιάζει η αγάπη
"Χάθηκα μες το δάκρυ"
Σκοτάδι απλώθηκε
Λύγισα ξαφνικά
Η αναπνοή μου κόπηκε
Χάθηκα παντοτινά

Το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες

26.1.12

Το αγόρι που ζωγράφιζε γάτες

Ήταν μια φορά ένα μικρό αγόρι που του άρεσε πολύ να ζωγραφίζει όλη μέρα. Κι είχε αποκτήσει μεγάλη δεξιοτεχνία στο σχέδιο και το αγαπημένο του θέμα ήταν οι γάτες. Μόνο γάτες ζωγράφιζε, τίποτε άλλο. 

Οι γονείς του δεν έβλεπαν με καλό μάτι την εμμονή του παιδιού τους και αφού μετά από πολλές προσπάθειες δεν μπορούσαν να τον κάνουν να ξεκολλήσει, αποφάσισαν να τον δώσουν σε έναν ιερέα που κατοικούσε ψηλά σε ένα βουνό για να αναλάβει τη μόρφωσή του. Ο ιερέας κακομεταχειριζόταν το μικρό αγόρι, πήρε όλες τις μπογιές και τα πινέλα και του απαγόρευε να σχεδιάζει με κάθε τρόπο, αλλιώς το μικρό αγόρι το περίμεναν σκληρές σωματικές τιμωρίες.

Το αγόρι δεν άντεξε την καταπίεση και κρυφά ένα βράδυ το έσκασε από το ναό. Αλλά στο δρόμο του έπιασε μια φοβερή θύελλα και η τύχη το ευνόησε ώστε να βρει καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Οι κεραυνοί το είχαν τρομάξει τόσο πολύ, που αμέσως κρύφτηκε σε μια γωνία. Η ώρα περνούσε, η θύελλα ολοένα δυνάμωνε και το αγόρι ήταν έτοιμο να λιποθυμήσει από το φόβο του. Σε μια τσέπη του ρούχου του είχε ένα μολύβι, που το είχε κρύψει από τον ιερέα, και μέσα στις αστραπές, που φώτιζαν τους τοίχους, άρχισε να σχεδιάζει τις αγαπημένες του γάτες.

Δεν περνάει πολύ ώρα κι ένας απόκοσμος θόρυβος μέσα στο σπίτι το συντάραξε. Έμοιαζε με ένα δυνατό σούρσιμο κι έβγαζε άγριες στριγγλιές. Το αγόρι αποφάσισε να καταπνίξει τον καινούριο φόβο του και συνέχισε ακάθεκτο να σχεδιάζει γάτες στους τοίχους. Όσο δυνάμωναν αυτοί οι περίεργοι θόρυβοι, άλλο τόσο αποφασισμένο ήταν το αγόρι να σχεδιάσει περισσότερες γάτες, μέχρι που εντελώς αποκαμωμένο από την κούραση αποκοιμήθηκε.

Την άλλη μέρα, η θύελλα είχε κοπάσει, το φως του ήλιου έμπαινε ζεστό από τις χαραμάδες του εγκαταλελειμμένου σπιτιού και το αγόρι ξυπνάει. Ξαφνικά, αντιλαμβάνεται ένα φρικώδες θέαμα μπροστά στα μάτια του. Ένας τεράστιος αρουραίος, όσο το μπόι του, κοίτονταν στη μέση του δωματίου άψυχος, με αίμα να βγαίνει από φρέσκιες πληγές. Τότε κοίταξε γύρω του και αντίκρυσε τις γάτες στους τοίχους που ζωγράφιζε όλη νύχτα να έχουν στα νύχια και τα δόντια τους, το αίμα του απειλητικού ζώου.

Ελεύθερη μεταφορά 

από το ομώνυμο γιαπωνέζικο παραμύθι του Λευκάδιου Χερν

Ο μύθος της όμορφης Δάφνης

Ο μύθος της όμορφης Δάφνης

Αναρτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2011
Έλενα Λεβεντάκη, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια

Θυγατέρα του ποταμού Πηνειού, η Δάφνη ήταν η αγαπημένη νύφη του Απόλλωνα. Το όνομά της έχει μεγάλη συμβολική αξία. Ο μύθος λέει ότι για να ξεφύγει από τον Απόλλωνα – σημειωτέον ότι ήταν θεός του φωτός με τέλεια κορμοστασιά – και να γλυτώσει από την επίμονη πολιορκία του, παρακάλεσε τον πατέρα της να την μεταμορφώσει. Εκείνος της έκανε το χατίρι και τη μεταμόρφωσε σε δέντρο. Απελπισμένος και μετανιωμένος ο Απόλλωνας καθαγίασε τη δάφνη και την έκανε ιερό φυτό της λατρείας του.
Τα εντυπωσιακότερα χαρακτηριστικά αυτής της γυναικείας προσωπικότητας είναι η αντίσταση απέναντι στον έρωτα, μια αδικαιολόγητη εναντίωση προς το αρσενικό και μια επιμονή στη διατήρηση της παρθενίας. Ο μύθος της ωραίας Δάφνης δείχνει ξεκάθαρα, όχι μόνο το θέμα της μεταμόρφωσης, αλλά και το πώς μια υπερβάλλουσα προσκόλληση στα προσωπικά ιδεώδη ή ο φόβος για νέες εμπειρίες ανακόπτουν την ψυχολογική μεταμόρφωση. Η βούληση της Δάφνης να παραμείνει παρθένα αποτελεί το κυριότερο χαρακτηριστικό της και μου θυμίζει τα όσα γράφει ο M. Chebel στο βιβλίο του La cultura dell’ harem, που εκδόθηκε στο Torino από τις εκδόσεις Bollati Boringhieri το 2000, στη σελίδα 73: «Παντού και πάντοτε η γυναικεία παρθενία έχει μυστήρια επίδραση στον άντρα: αντικείμενο φόβου και επιθυμίας, επιβλήθηκε στο σύστημα της συλλογικής απεικόνισης ως μία ιδιαίτερη κατηγορία θηλυκού. Σε ορισμένες περιοχές είναι το σύμβολο της γονιμότητας και της συμβίας, πράγμα που εξηγεί τις πολλές μορφές λατρείας της. Σε άλλες πάλι είναι η γενεσιουργός αιτία της καχυποψίας που επέβαλε την τέλεση ανάλογων τελετών κάθαρσης […] Σε πνευματικό επίπεδο θυμίζουμε ότι η ιστορία του χριστιανισμού βασίζεται στο δόγμα της Άσπιλης Σύλληψης, σε μια συγκεκριμένη ιδέα, στη θεϊκή διάσταση της παρθενίας.»
Η ποιητική και ιστορική ανάπλαση της προσωπικότητας της Δάφνης παρήγαγε μια εκπληκτική πολυμορφία εκδοχών της ιστορίας. Η πιο πλούσια, πάντως, και αναλυτική εκδοχή εμφανίζεται στο πρώτο βιβλίο των Μεταμορφώσεων του Οβιδίου.
Το σημαντικότερο σημείο είναι ότι για να σωθεί η Δάφνη πρέπει να μεταμορφωθεί σε φυτό. Από ψυχολογικής άποψης, κατά την γνώμη μου, αυτό συμβολίζει την αναγκαιότητα του ατόμου να αναδιπλώνεται στον εαυτό του. Μια εμπειρία που έχουμε σαν άνθρωποι και εκφράζεται με την ανάγκη να μένουμε μόνοι για ένα διάστημα και να διεισδύουμε στον εσωτερικό μας κόσμο. Γινόμαστε σαν τα φυτά ή σαν αναχωρητές που αναζητούν τη βαθιά τους αλήθεια στην έρημο. Σε αυτήν την κατάσταση της μοναξιάς συνομιλούμε υποχρεωτικά με τον εαυτό μας και παρακινούμαστε από εικόνες του ασυνειδήτου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, που για πρώτη φορά μας επιτρέπει να κατανοούμε κάποια πράγματα μόνο που η μοναξιά και η συναναστροφή με τον εσωτερικό κόσμο τρομάζουν, γι’ αυτό και οι άνθρωποι αποφεύγουμε την απομόνωση.
Η μεγάλη κοινωνική δραστηριότητα, η διαρκής συναναστροφή με κόσμο, τα πολυσύχναστα μέρη, τα μπαράκια, η έξοδος με φίλους, όλα είναι μέθοδοι, νομίζω, να αποφεύγουμε τον διάλογο με τον εαυτό μας και να μην ερχόμαστε αντιμέτωποι με το ασυνείδητό μας.
Δεν αντέχουμε, έχω την άποψη, την μοναξιά και κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κουραστούμε με τη φασαρία και τον συνωστισμό και να πέσουμε για ύπνο. Η συνεχής αναζήτηση του ύπνου φανερώνει την ανάγκη να αποχωριζόμαστε απότομα τη ζωή, χωρίς να αφήνουμε περιθώρια για σκέψεις. Η υπερβολική δουλειά λειτουργεί επίσης σαν ναρκωτικό που βοηθά να μην σκεφτόμαστε, και τέτοια παραδείγματα έχει ο καθένας μας άπειρα. Ο άνθρωπος φοβάται την μοναξιά και την περισυλλογή διότι του δίνουν την ευκαιρία να σκέφτεται, μια ευκαιρία που μένει ανεκμετάλλευτη παρότι είναι σπουδαία, διότι όπως και ο Σαίξπηρ τονίζει στο έργο του Ιούλιος Καίσαρ ( Ι,2) «ο σκεπτόμενος άνθρωπος είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος». Με την αυτοσυγκέντρωση ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα να ανακαλύψει και να κατανοήσει την βαθύτερη αλήθεια του. Εκείνος που συλλογίζεται, που διεισδύει στον εαυτό του, αποκτά μια μορφή συνειδητοποίησης, αλλά δεν είμαστε όλοι έτοιμοι γι αυτό. Η ενσυνείδητη γνώση που αποκτά η Δάφνη με την αναδίπλωση στον εαυτό της είναι αντίστοιχη με εκείνη την αναδίπλωση της Ψυχής από την ώρα που αποφασίζει να δει το πρόσωπο του Έρωτα (αναφέρομαι στον μύθο Έρως και Ψυχή, που ιστόρησε ο Απουλήιος στο έργο του «Μεταμορφώσεις») Η αυτογνωσία μας επιτρέπει να αξιοποιήσουμε σωστά τον εαυτό μας ξέροντας τα ελαττώματα και τα προτερήματα του. Είναι το τέλος μιας διαδρομής γεμάτης εμπόδια. Ένας από τους πολλούς πιθανούς δρόμους προς τη συνειδητοποίηση είναι και η ψυχοθεραπεία, η οποία μας βοηθά να κοιτάξουμε κατάματα τα τέρατα μέσα μας, εκείνα που μπορούν να παρέμβουν στη θεραπεία αν δεν τα γνωρίζουμε. Μόνο μαθαίνοντας τα φαντάσματά μας μπορούμε να τα ελέγχουμε και να μην επιτρέπουμε να μας κυβερνούν. 
Επιστρέφοντας στον μύθο της μεταμορφωμένης Δάφνης με προβληματίζει ένα ζήτημα. Το φυτό ζει και τρέφεται από το ριζικό του σύστημα και όσο πιο βαθιές είναι οι ρίζες του τόσο περισσότερες πιθανότητες έχει να επιβιώσει. Έτσι και ο άνθρωπος, όσο περισσότερο εργάζεται με τον εαυτό του τόσο πιο βαθιές ρίζες αποκτά. Για να φτάσει κάποιος στην αυτογνωσία είναι ανάγκη να βυθιστεί στις εσωτερικές του διαστάσεις. Στο ασυνείδητο είναι κρυμμένα τα σημαντικότερα αποθέματα και οι ρίζες μας πρέπει να είναι βαθιές, όπως εκείνες των φυτών. Ο Jung παρατηρεί: « πρόβλημα σημαίνει αμφιβολία, αβεβαιότητα, πιθανότητα πολλών διαδρομών.[ … ] Το πρόβλημα μας οδηγεί σε μια μοναξιά η οποία δεν έχει μάνα και πατέρα, σε μια εγκατάλειψη δίχως τη φύση για στήριγμα όπου μένουμε ολομόναχοι με τη συνείδησή μας. Αυτή η θυσία αποτελεί ταυτόχρονα και τη δυνατότητα διερεύνησης της συνείδησης, παραδοχή του καθήκοντος να αποχαιρετήσουμε οριστικά ό,τι απέμεινε μέσα μας από το παιδικό και ενστικτώδες ασυνείδητο» [ Saggio di interpretazione psicologica del dogma della Trinita, στο έργο Opere, τόμος XI, σελίδα 173, Torino, Boringhieri 1979]
Ο άνθρωπος αποσπάται, συνήθως, από τα πραγματικά του σοβαρά ζητήματα και μόνο σε στιγμές μοναξιάς να προβληματίζεται για τον εαυτό του και για την ουσία της ύπαρξης του. Η μοναξιά έχει πρωταρχική σημασία για την ανάπτυξή μας, καθώς μας εξαναγκάζει να έρθουμε σε ουσιαστική επαφή με τον εαυτό μας δίχως τη συνδρομή των άλλων. Το ίδιο, ενδεχομένως, να συμβαίνει και με την κατάθλιψη, η οποία μας αναγκάζει να αντιμετωπίζουμε ευθέως και δίχως υπεκφυγές τον εαυτό μας. Η κατάθλιψη φέρνει τον άνθρωπο σε πολύ αλγεινή κατάσταση, αλλά συγχρόνως τον βοηθά να δει και να καταλάβει πράγματα που διαφορετικά θα ήταν δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να προσεγγίσει. Όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας κατανοούμε πράγματα που ως τότε μας ήτανε ακατανόητα. Αυτή η δυνατότητα ίσως να είναι και το προοίμιο της δικής μας μεταμόρφωσης.
Η ιστορία της πανέμορφης Δάφνης είναι πολύ ενδεικτική. Η μεταμόρφωση που υφίσταται η Δάφνη είναι απαραίτητη από ψυχολογικής άποψης για το θηλυκό και ισοδυναμεί με τη βιολογική μεταβολή της γυναίκας. Το πρόβλημα της είναι ο διαρκής πόλεμος με το αρσενικό. Μεταμορφώνεται σε «δάφνη» για να γλυτώσει από τον Απόλλωνα, ο οποίος γοητευμένος από την ομορφιά της την φλερτάρει, προσπαθεί να την προσεγγίσει αλλά εκείνη τον αποκρούει. Γιατί συμπεριφέρεται έτσι; Τι να κρύβεται πίσω από τη στάση αυτής της γυναίκας αλλά και των γυναικών εκείνων που δεν ενδίδουν ποτέ στους πολιορκητές τους; Με την μεταμόρφωση της η Δάφνη καταφέρνει να αποφύγει το αρσενικό και, κατά συνέπεια, να ξεφύγει από μια πολύ σημαντική στιγμή της ζωής της. Γιατί όμως αυτή η εναντίωση;
Η άποψή μου είναι πως με την εναντίωσή του αυτή προς το άλλο φύλο συμβαίνουν 2 γεγονότα: είτε περιφρόνηση προς όσα δεν μπορεί να έχει, είτε υφέρπει ο φόβος της συνάντησης. Η βαθιά ριζωμένη άρνηση προς το άλλο φύλο έχει τη βάση της σε μια ιδιαίτερη συμπεριφορά του συγκεκριμένου ανθρώπου που θέλει να είναι «απόρθητος». Τότε κάθε μορφή σχέσης μεταξύ αρσενικού και θηλυκού βιώνεται σαν πολεμική σύγκρουση. Ακόμη και η αντίστοιχη φρασεολογία παραπέμπει σε πολεμική ορολογία: πολιορκία, κατάκτηση! Φράσεις όπως «είσαι δική/ ος μου», «τελικά έπεσε» εκφράζουν πολεμοχαρή διάθεση απέναντι στον άλλον. Η Δάφνη, στο θέμα μας, προσελκύει με την ομορφιά της αλλά αρνείται όποιον πιαστεί στο δίχτυα της. Αυτό ξεκινάει από την ανάγκη κατάκτησης του άλλου ο οποίος μετά από αυτό δεν έχει καμιά χρησιμότητα. Αυτό το πρόβλημα οφείλεται στην ανάγκη που έχει ο συγκεκριμένος άνθρωπος να επιβεβαιώνει διαρκώς την ικανότητά του να γοητεύει. Ο άλλος/η τον απασχολεί μόνον ως στόχος που όταν κατακτηθεί παύει να έχει ενδιαφέρον. Είναι σαφές ότι τέτοιες δυναμικές βασίζονται σε έντονο αίσθημα κατωτερότητας.
Αυτή η ανάγκη κατάκτησης του άλλου μπορεί να θεωρηθεί καθαρά «νευρωτική» και ως τέτοια δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί ποτέ. Το σημαντικό για τους ανθρώπους με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι να τους ερωτεύονται οι άλλοι κι όλα τα άλλα δεν έχουν καμιά σημασία. Πρόκειται για το ιδιαίτερο γνώρισμα του ναρκισσισμού. Επί του θέματος αυτού ο Freud κάνει μια μοναδική προσέγγιση αποδίδοντας στη γυναίκα νάρκισσο «τεράστια σημασία για την ερωτική ζωή του ανθρωπίνου γένους» [Ιntroduzione al narcisimo, στο συνολικό έργο Opere, τόμος VII, σελ. 459, Torino ].
Ο ναρκισσισμός, που στο θηλυκό εμφανίζεται υποφερτός, στο αρσενικό είναι αντιπαθητικός και δυσάρεστος. Το στοιχείο πάντως που παρουσιάζει ενδιαφέρον σ’ αυτές τις προσωπικότητες είναι ο φόβος για τη σχέση. Ολόκληρη η περιπέτεια της Δάφνης ξεκινάει από τον φόβο, αυτόν που ενδεχομένως να είναι και δικός μας. Στην πραγματικότητα όλοι φοβόμαστε το ενδεχόμενο να ανακαλύψουμε και να επισκεφτούμε άλλους κόσμους, ξένους και άγνωστους. Όμως η έλξη προς το αντίθετο φύλο, κυρίως, και σε ειδικές περιπτώσεις, προς το ίδιο φύλο, μας βοηθά ευτυχώς να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να τολμούμε τη συνάντηση με τον άλλον παρά τους δισταγμούς μας. 
Πριν λίγο καιρό το προξενιό ήταν κυρίαρχο και οι γάμοι ήταν σχεδιασμένοι, [όχι τώρα πως πολλοί δεν είναι!!] προγραμματισμένοι και παρούσα ήταν η επιθυμία για έναν «καλό γάμο» που σημαίνει υλικό συμφέρον από το ένα μέρος και από το άλλο δικαιολογεί και τη συμβίωση δύο ανθρώπων, αφού ο φόβος της σχέσης φοβίζει. Η Δάφνη καταφεύγει σε τέχνασμα προκειμένου να αποφύγει τον φόβο και αυτό είναι η μεταμόρφωσή της σε φυτό, χάνει έτσι τα χαρακτηριστικά που την έκαναν ποθητή και ενδιαφέρουσα στα μάτια του Απόλλωνα. Όταν το θετικό συναίσθημα απουσιάζει τότε γεννιέται το αρνητικό του φόβου και ο άλλος καθίσταται εχθρός. Ενώ στην αντίθετη περίπτωση η αγάπη προδίδει στον άλλον άνθρωπο καινούργια μορφή η οποία ενεργοποιείται από τούς μηχανισμούς προβολής. Δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε για τους λόγους που κάνουν δύο ανθρώπους να σμίγουν, διότι απ’ έξω δεν είναι ορατό το παιχνίδι των προβολών και μεταμορφώσεων επί του οποίου βασίζεται μια σχέση. Η Δάφνη που δεν αντέχει να ζήσει μια σχέση με τον Απόλλωνα ζητάει να μεταμορφωθεί σε φυτό. Μεταμορφώνεται για να απαλλαγεί από τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά.
Η Δάφνη διαθέτει την εξαίσια δυνατότητα να μεταμορφωθεί, αλλά αυτό δεν ισχύει στον πραγματικό κόσμο. Οι άνθρωποι για να αλλάξουν τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά και να γίνουν αγνώριστοι καταφεύγουν είτε στην ανορεξία είτε στην βουλιμία. Το μόνο αντίδοτο είναι η έκφραση αγάπης. Όταν ένας άνθρωπος πάσχει είτε από βουλιμία είτε από ανορεξία και νιώσει ότι τον αγαπούν και τον θέλουν, παίρνει το μήνυμα ότι η εξωτερική εμφάνιση δεν μετράει και μπορεί να είναι αποδεκτός και αγαπημένος όποια εικόνα και αν παρουσιάζει.
Το δέντρο δάφνη, στο οποίο μεταμορφώθηκε η Δάφνη για να αποφύγει τον Απόλλωνα, είναι σύμβολο αιώνιας νεότητας και συνώνυμο της αθανασίας. Έχουμε τόσο ανάγκη να παραμένουμε νέοι και προστατευμένοι. Το ζήτημα όμως είναι σαφές: το άτομο που δεν μεγαλώνει έχει ανάγκη από έναν ομφάλιο λώρο, δηλαδή από κάποιον που να του παρέχει προστασία. Δεν αρκεί, επομένως, ενήλικες όντες να απομακρυνθούμε απλώς από το πατρικό μας σπίτι και το παιδικό μας δωμάτιο, αλλά να κατανοήσουμε ότι η ζωή βρίσκεται αλλού και όχι στο πλάι του πατέρα ή της μάνας. Οι άνθρωποι που δεν κόβουν, όντας ενήλικες, τον ομφάλιο λώρο με τους γονείς , είναι σαν τους σπόρους που δεν μεταφέρονται από τον αέρα σε άλλο μέρος και πέφτουν κάτω από το φυτό που τους παρήγαγε. Το ίδιο ισχύει με τους ανθρώπους που ευδοκιμούν και αναπτύσσονται σε άλλους τόπους με άλλα πρόσωπα και νέες σχέσεις.
«Ο μύθος της ωραίας Δάφνης»
Ένα υπέροχο άρθρο από τον
Παναγιώτη Κ. Δαμάσκο Ph. D

Τα ναύλα του ονείρου

Τα ναύλα του ονείρου

 « Πετάξαμε την ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα. Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα…. Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή. Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούριο κτήριο.
Με τι όμως; Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά. Δεν ήξερε να κατασκευάσει το χαρμάνι. Γίναμε εργολάβοι, δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές. Εμείς μόνο τα σχέδια ξέραμε να κάνουμε. Και όνειρα για ταξίδια.
Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα.
Δεν βαριέσαι…. Τουλάχιστον καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα:
Βαθιά, μέσα στο τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Λίγο το χεις;»

Αλκυόνη Παπαδάκη

Αναρτήθηκε από ανάγερτος στις 1:07 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η πόρτα των αισθήσεων...

Η πόρτα των αισθήσεων...

H λύτρωση δεν είναι για μένα η άρνηση των εγκοσμίων. Νιώθω το σφιχταγκάλιασμα της ελευθερίας μέσα σ' εκατομμύρια δεσμά ηδονής. Πάντα και πάντα, χύνεις τους δροσερούς κρουνούς του κρασιού σου με τα μύρια χρώματα και μύρα, γεμίζοντας το χωματένιο αυτό ποτήρι ως τα χείλη...Όχι! Ποτέ δεν θα κλείσω την πόρτα των αισθήσεών μου.

Tagore

Αναρτήθηκε από ανάγερτος 

Μιλώ σε σένα για μένα...

Μιλώ σε σένα για μένα...

-->Η μυσταγωγία της ύπαρξής μας 

( απόσπασμα i )



Βιβλίο φθαρμένο η ύπαρξή μας.. ξετυλίγεται μέσα από κιτρινισμένες και μισοσβησμένες σελίδες.. αντάρτη χρόνου μαγεία, που συνενώνει ζωές και όνειρα, αλήθεια και φαντασία, αίνιγμα και καθημερινότητα ταπεινή… χαμένοι σαν υπνοβάτες, αναζητάμε ένα φανταστικό πεπρωμένο, ένα άπιαστο νόημα, έναν δρόμο που δεν ονομάζεται, όπως δεν έχει όνομα το άγνωστο, ο γρίφος, το αίνιγμα.
Αντάρτη χρόνου μαγεία…
μάχη που γίνεται μέσα μας, χειροπιαστά κι απόκρυφα, συνειδητά κι ασυνείδητα..
μα κύρια, στον χώρο της φαντασίας μας…εκεί όπου βρίσκεται το πεδίο των μαχών μας…εκεί όπου βιώνουμε τις νίκες και τις ήττες μας…



( απόσπασμα ii )

Επιδίωξή μου μια και μοναδική…
να χωθώ κάτω από το δέρμα σας με μια τρυφερή μαχαιριά στο στήθος για να αναβλύσει η νοσταλγία, ο πόνος, η πίκρα, η κωμωδία, η προσμονή, η αγάπη για ζωή. Όπως καυτό κυλά το αίμα απ’ την πληγή να κυλήσει και η δική σας η ζωή...
- Φοβάσαι; μου είπε.
- Όχι, δε φοβάμαι απάντησα.
Το θηρίο δεν είναι πια εδώ. Βαρέθηκε να περιμένει, φύλακας σε θησαυρό που έβαλαν κάποιοι να προσέχει.
Να! Βλέπω τα ίχνη του, ίχνη απ’ τα πέλματα των ποδιών του είναι, στάλα αίμα καμιά.. Έφυγε, δε λαβώθηκε.. Πρόσεχε! 
Ίσως ξαναγυρίσει…



( απόσπασμα iii )




…Δεν λαβώθηκε, δε λαβώνεται ποτέ αυτό! Μόνο φεύγει και χάνεται...για λίγο, για πολύ. Άπληστο και αδηφάγο μέσα μας! Πόσο αίμα; Πόσο πόνο, πόσο δάκρυ χρειάζεσαι ακόμα;
Βρήκες πληγές ανοικτές και δε λες να ξεκολλήσεις. Σε θρέφει το αίμα. Γι’ αυτό δεν αφήνεις να κλύσει η πληγή.
Μήπως όμως και γω σ’ αφήνω να το κάνεις; Μήπως και γω το θέλω; Μήπως φοβάμαι; Μήπως;
Mήπως όλο αυτό είναι μια συνωμοσία μεταξύ μας; Να μην κλείσει η πληγή για να μη χαθεί η ψυχή; Iσως...ποιός ξέρει.
Ψυχή είναι αυτή κι η αγάπη κοφτερό μαχαίρι. Να χαράζει, να νοιώθεις την κάψα από το αίμα που κυλά και να μην πονάς...Να σ’ αρέσει, σαν κάτι τρελλό να συμβαίνει.
Σαν κάτι που μπήκε μέσα σου και νέκρωσε τον πόνο.
Δεν ξέρω πως να το πω...Aλλά, τι σημασία έχει πια η λέξη, τι σημασία έχουν πια οι λέξεις, για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε αρκετά κι όμως αυτό υπήρξε όλη μας η ζωή;
Μα αν και πάλι θες, μπορώ να σου το πω μ’ ένα φιλί μα πιότερο μπορώ να σου το πω μέσα απ’ τη σιωπή...


Η ζωή μας


Ανάμεσα στο θάνατο και την ανάσταση κινείται η ζωή μας.
Πεθαίνουμε και γεννιόμαστε καθημερινά μέσα από πράξεις, λόγια, καταστάσεις.
Ανάταση ψυχής, ανάταση ζωής μέσα από πνοές, το σπάσιμο της σιωπής, τα ενωμένα χέρια, ας φέρει  ο χρόνος που ανατέλλει...
Από τις παγωμένες νιφάδες του χιονιά ας κρατήσουμε το λευκό για τη ζωή μας, το απαλό για την ψυχή μας.




 Την ώρα που κοιμάσαι

Την ώρα που κοιμάσαι, όταν τα όνειρά σου μπλέκονται με την ομίχλη της αυγής σωπαίνω για να μη βαρύνω την ανάσα σου κι αφουγκράζομαι τη ζωή που αναβλύζει έτσι ήρεμα από τον ύπνο σου! ξέρεις κάτι; δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με τούτη τη σιωπή…ίσως μόνο πάλι εσύ την ώρα που με κοιτάζεις όταν μ’ αγαπάς…

Η ψυχή της σιωπής

Οι αγάπες αρχίζουν με το βλέμμα, ανθίζουν με τα λόγια και τις πράξεις και πεθαίνουν με τη σιωπή. Οι μεγάλες αγάπες ζουν και μεσ’ στη σιωπή. Οι πολύ μεγάλες αγάπες ανθίζουν και μεσ’ στη σιωπή. Η ψυχή της σιωπής σου καθορίζει τη ζωή της αγάπης σου…αν πεθάνει ή αθάνατη θα μείνει!





 μια νέα ζωή μόνο για μας…

Ποιος είπε πως τα σύννεφα σαν κατεβαίνουν χαμηλά είναι κακό σημάδι; Βροχή θα φέρουν να ζωντανέψει η πλάση. Ποιος είπε πως μια αγάπη που πονά της έχουν κόψει τα φτερά; Αντίκρυ την κορφή ατενίζει να φτιάξει πάνω της φωλιά. Ελεύθερα να ζήσει, τα σύννεφα να ακουμπά, νέα ζωή να χτίσει μόνο γι’ αυτόν που αγαπά…

της λησμονιάς αγάπη

Σαν νοιώσεις αγάπη βαθιά, αληθινή αγάπη, την αγκαλιάζεις και την κρατάς ζεστά για πάντα...όπως κρατάς το σπλάχνο σου στη λύπη, στη χαρά, στην αρρώστια του, στην ερημιά του. Δικό σου γέννημα είναι κι αυτή, που θέλει τη δική σου τη στοργή.
Μα κι αν ακόμη στης λησμονιάς το πηγάδι μέσα τη ρίξεις να χαθεί, αν έχει πάθος και ορμή μεσ' απ' τα μάτια σου για να ζήσει, οι φτυαριές της λήθης και της σιωπής δεν την σκεπάζουν. Ανάχωμα και εφαλτήριο γίνονται να βγει απ' το πηγάδι. Γιατί ζωή γι' αυτή, είναι να ζει μέσα απ' τη δική σου την πνοή.



Το τίμημα

Η ζωή σου ναυλωμένο καράβι σε μακρινό ταξίδι. Μη ψάχνεις στεριές, μη ψάχνεις νησιά για ν’ αράξεις, τις ομορφιές που θ’ αντικρύζεις κοίτα να χαρείς όσο κρατήσει το ταξίδι.Τα ναύλα που θα κληθείς για να πληρώσεις θα είναι ο τελικός ο απολογισμός σου. Μη λυπάσαι αυτά που θα πληρώσεις να λυπάσαι γι’ αυτά που δεν πλήρωσες. Το τίμημα καθορίζει το τέλος του ταξιδιού σου…να το θυμάσαι! 



H εξομολόγηση

                                    

“Ήμουν εκεί.

Ήμουν εκεί και δεν ήθελα να αφήσω όσους ήταν εξαρτημένοι από εμένα. Γιατί αισθανόμουν πως ήταν χρέος μου να τους προστατεύσω. Ήμουν εκεί και δεν άντεχα τις τύψεις και τις ενοχές της φυγής.

Ξέρω, μπορεί να ηχεί μικρό και ταπεινό αυτό το “η ψυχή μου εδώ, ενώ το σώμα μου  είναι αλλού”. Μπορεί και να με ήθελες ήρωα, παθιασμένο κυνηγό της επιθυμίας μου, αλλά εγώ ήμουν απλώς ένας κοινός άνθρωπος που κουβαλούσε στους ώμους του το βάρος της καθημερινότητας, το βάρος της ευθύνης .

Ακούγεται ταπεινό; και ποιος είπε πως δεν είμαι;

Και όσο ένοιωθα την ψυχή κοντά σου, τόσο το κορμί πονούσε. Αλλά ήταν γλυκός ο πόνος. Ξέρεις, ο άνθρωπος ζει και με το πνεύμα του. Και κάτι που ίσως δεν ξέρεις. Όταν συναντήσεις το άλλο σου μισό ακόμη και μακριά του μπορείς να αισθάνεσαι χαρά. Γιατί οι ψυχές δεν γνωρίζουν αποστάσεις και χρόνο. Ζουν στο άπειρο, ευτυχισμένες και πλήρεις... Το σώμα είναι που πονά από την έλλειψη του άλλου.

Μιλούσαμε με τα μάτια, με τα χέρια, με τα σώματά μας...Κι έπειτα, πάλι αλλού το σώμα κι αλλού η ψυχή, αλλά ήμουν ευτυχισμένος.

Έπειτα, μια και είναι η ώρα της εξομολόγησης, θα σου το πω κι αυτό. Εκείνη, χάθηκε ξαφνικά. Να περιγράψω τον πόνο; Περιγράφεται ο πόνος της ψυχής; Έφυγε λοιπόν και πήρε μαζί της και τη δική μου την ψυχή. Ήταν ο μόνος τρόπος να μπορέσει αυτό το κορμί να υπάρχει. Ακούς; Η ψυχή μου πάντα ήταν χωριστά του...Έμαθα να ζω χωρίς αυτήν. Γι αυτό όταν σου λέω “Σημασία δεν έχει που βρίσκεται το κορμί, αλλά που ταξιδεύει η ψυχή", να μη με ρωτάς παρακάτω...”