Μηνύματα ζωής: Αυγούστου 2013

Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Ατελείωτη Αγάπη μου ~ Romantic Poetry ஜ

Κηλίδες αγάπης

Η αγάπη είναι ένας καμβάς φτιαγμένος από τη φύση και κεντημένος από τη φαντασία, είχε πει ο Βολταίρος. Τα λόγια του επαληθεύει, με τον καλύτερο τρόπο, η τέχνη. Η αγάπη παίζει ένα τεράστιο (και αναπόφευκτο) ρόλο σε διάφορα εκφραστικά μέσα: την ποίηση, το μυθιστόρημα, τα τραγούδια, τις ταινίες, τα εικαστικά έργα κ.λπ.
Όσοι υποστηρίζουν πως η αγάπη είναι μια αισθητική αντίδραση, λένε ότι τα αισθήματα που προκαλεί είναι αδύνατον να αποδοθούν με τη λογική που διέπει τη γλώσσα. Μπορούν μόνο να περιγραφούν μεταφορικά, με τον τρόπο της τέχνης. Αυτό ακριβώς επιχειρούν δέκα σύγχρονοι Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες που ζουν και δουλεύουν στην Αθήνα, σε μια ομαδική έκθεση που εγκαινιάζεται τη Δευτέρα στο Café-Bar BOO! και τιτλοφορείται, περιπαικτικά, «Tainted Love/ Κηλιδωμένη Αγάπη». Με τα έργα τους αποτίνουν έναν… σκανταλιάρικο φόρο τιμής, παίζοντας (κυριολεκτικά) με την έννοια της αγάπης: από την υλιστική της θεώρηση ως φυσικό φαινόμενο (μια γενετήσια ορμή που υπαγορεύει τη συμπεριφορά μας), μέχρι την πνευματική της διάσταση που, στην πιο εξιδανικευμένη εκδοχή, μας επιτρέπει να αγγίξουμε το Θεϊκό.

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΙΡΗ ΝΟΜΙΖΩ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΙΡΗ

ΝΟΜΙΖΩ
Δεν ξέρω, μα νομίζω,
όσο ζω και σε γνωρίζω,
δεν είμαι σίγουρη, νομίζω,
δε μου κάνεις.
Περνάει στο σώμα μου ένα ρίγος.
Ήτανε χάρτινος ο πύργος.
Κι εσύ, είσαι λίγος... τόσο λίγος,
δε μου φτάνεις.
Ξέρω, μου τάζεις κι άλλα,
με παρασύρεις σε μεγάλα
όνειρα. Μα... στάλα, στάλα...
κι είναι λίγο.
Κι είμαι πλημμύρα σαν "Τοξότης"
κι είσαι διπλή προσωπικότης,
κι είναι μηδέν η ορατότης,
και ...θα φύγω.

ΣΥΓΧΥΣΗ

Περίμενα τον έρωτα, κι ήρθες εσύ.
Και νόμιζα πως ήτανε εκείνος.
Τον κέρασα το πιο γλυκό κρασί,
και μες στη σύγχυση, Σκορπιός,Ζυγός,Καρκίνος,
ούτε που ρώτησα ποιός είσαι αστερισμός.
Μου έφτανε που ήρθες, τι Παρθένος,
τι Υδροχόος, τι Τοξότης, τι Κριός,
ήσουν εσύ, η μοίρα μου, σεισμός.
Δεν ήσουν ξένος.
Ζήσαμε έντονα,δοθήκαμε τρελλά,
με μια πρωτόγνωρη ερωτική μανία.
Φτιάχναμε όνειρα μεγάλα και πολλά
όμως, χωρίσαμε. Τι ειρωνεία...
Τι μεσολάβησε, ποιός έφταιξε, κανείς.
Το πιθανότερο κι οι δυο.Μες τη ζάλη,
μπερδέψαμε τον έρωτα μ΄αυτό,
που ήταν μόνο, μια σύγχυση, μεγάλη.

Λόγια απλά....

Όταν το φύσημα του ανέμου σου χαϊδεύει τα μαλλιά
και είμαι μακριά και δε μπορώ να σ΄αντικρύσω
θέλω να σκέφτεσαι ότι κάπου μια καρδιά
σ΄αναζητά... και σου φωνάζει ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ...

Όταν το βλέμμα σου μιλά με τη σιωπή

και είμαι μακριά και δε μπορώ να σου μιλήσω

σκέψου πως κάπου υπάρχει μια ψυχή

που στα όνειρά της σου φωνάζει ΕΛΑ ΠΙΣΩ...

Θα΄μαι κοντά σου κάθε ώρα και στιγμή

κι ας θέλει ο χρόνος να΄μαι μακριά σου...

θα σε ζεσταίνω όπως ο ήλιος την αυγή

πνοή θα δίνω στα χαμένα όνειρά σου...

Για ένα σου χαμόγελο!...

Όταν κάποιοι
σε κάνουν να στενoχωριέσαι...

xamogelo-omorfa logia-χαμόγελο-όμορφα λόγια-στενοχώρια-θλίψη

Σκέψου...

Πως κάποιοι άλλοι πεθαίνουν
για ένα σου... Χαμόγελο...!!!

Τα λέμε...

Λόγια καθημερινά, αληθινά...
που αγγίζουν... νομίζω, κάθε καρδιά!

Καληνύχτα σας!

Αγαπημένε η ζωή
Κυλάει σαν ποτάμι
Πίνει απ' τα δάκρυα βροχή
Μα στάζει σε ένα τζάμι
Πες μου τι σημαίνει "τα λέμε"
Φεύγουν για πάντα οι στιγμές μ' ό,τι καίμε

Τα λέμε...

Τόσο γενική αυτή η φράση
Ταιριάζει τέλεια στην κρύα σου στάση

Τα λέμε...

Να αγκαλιαστούμε τελευταία φορά
Να κλαίμε...

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις
Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις

Τα λέμε!

Ποιός σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα
Σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα
Χειρότερο και από βρισιά

Τα λέμε...

Έπρεπε απλά να πεις
Αντίο...

Πόση υποκρισία γλιτώνεις
Θέλει να έχεις ψυχή να πληγώνεις

Τα λέμε...

Είναι της καρδιάς μου απορία
Ανωτερότητα δε θέλω καμία
Κυλιέμαι...

Νομίζεις πέφτω χαμηλά Μα εγώ
τιμάω το τέλος και νιώθω

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις
Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις

Τα λέμε!

Ποιος σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα
Σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα
Χειρότερο και από βρισιά

Τα λέμε...

Έπρεπε απλά να πεις
Αντίο, τελειώσαμε, φύγε!

Μην τολμήσεις να με βρεις ξανά
Δεν τα λέμε πια ποτέ
Θέλω μόνο να ξεχάσω

Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις
Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις

Τα λέμε!

Χειρότερο και από βρισιά

Τα λέμε...

Άκου κάτι αληθινό

Αγάπη μου αντίο, πονάω... γαμώτο

Αγάπη και Χρόνος...

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Όλοι τότε την περιγελούσαν και της έλεγαν «εμείς πάντα το λέγαμε ότι μόνο η αγάπη δεν φτάνει».
Αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι, παρά τα δάκρυα που θόλωναν το βλέμμα της, βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει :
«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της μʼ ένα εντυπωσιακό σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησε με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Ευδαιμονία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Χαμένη στον γυάλινο κόσμο της ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Το Μίσος έριχνε άγριες ματιές στην Αγάπη και η Ειρωνεία μισογελούσε και της μόρφαζε, ενώ συνέχιζαν να κάνουν βόλτες με μια γρήγορη θαλαμηγό, απολαμβάνοντας το θέαμα: το νησί βούλιαζε κι η αγάπη μόνη στʼ ακρογιάλι…

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε.
Όταν έφτασαν ασφαλείς στην στεριά, ο κύριος την άφησε στο πανέμορφο «λιμανάκι της αγκάλης» και συνέχισε αργά και σίγουρα το δρόμο του.
Η Αγάπη ένοιωσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο αλλά ήταν τόση η ταραχή της, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του.

Γνωρίζοντας πόσα του χρωστούσε, που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση :
« Γνώση, ποιος με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος», της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
« Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Παραλήρημα

Παραλήρημα...

Η όψη σου ολόλαμπρη ...
Όμορφη...γυμνή...στην άκρη της θάλασσας...
Το κύμα παλεύει να σε αγκαλιάσει...
Σε ποθεί...σε θέλει...
Ο ήλιος σε βλέπει...σου χαμογελά ...

Προσθέτει το φως του στην λάμψη σου...
Τα μακριά σου μαυρισμένα πόδια...
σταυρώνουν θεϊκά σε ένωση θαύματος...
Τα μικρά στητά σου στήθη ανεβοκατεβαίνουν ...
Πνοή παίρνουν απ την καρδούλα σου...
Τα μαλλιά σου χύνονται πάνω
στην ξανθή άμμο παίρνοντας το χρώμα της...

Ένα διαμάντι μέσα σου ....
Δονεί όλο τον κόσμο....
Ρυθμός... όραση... κίνηση...
Απόλαυση ...τελειότητα ....
Έρωτας...μυσταγωγία ...

ΒΕΡΓΙΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Ένα παιδί...μετράει τ'άστρα.

Η Δύναμη της Θέλησης για γνωση

το αναφαίρετο δικαίωμα να παλεύεις

για τα βαθύτερα ονειρα και Θέλω σου

η Ελευθερία της βούλησης μα και της

έκφρασης..ο αγώνας για αυτο που αληθινά

αγαπάς..η στυφα πικρή γεύση της αδικίας

στο πετσί..ο πολυαγαπημένος μου Μελιος

του Μενέλαου Λουντεμη.

Ενα βιβλίο που με χάραξε βαθια..σε νεαρή

ηλικία..ενα βιβλίο που ξαναδιάβασα πολυ

αργότερα..μετα απο ασχημες αγρύπνιες..

τίποτε..οσες φορές και αν τα μετρήσω

Μαζί του ή χώρια του

ένα ..ενα..τιποτε δεν αλλάζει..

Όλα στη Θέση τους.!

Γι'αυτό λοιπόν...

Άγια Μνήμη

του παιδιού που ήμουν

κάποτε

δεν θα σε προδώσω........!!!

Στο είπα...

θα Ανθίσουνε

Εφέτος

♫ ✿⊱╮♫

Του έρωτα ψυχή μου ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΡΗΓΑΣ

Του έρωτα ψυχή μου

Πάνω στην έρημο/ ταξίδι ο νους με το φιλί /ακολουθεί τις μνήμες μεσ’ στη δική μας θάλασσα/ Βουλιάζει μέσα το κορμί/ κι η προδοσία, /σ’ ένα ναυάγιο πειρατών/ απεγνωσμένα αναζητά τη σκουριασμένη άγκυρα/
Της χωρισμένης της ψυχής μαρτύριο/ Παρέκκλιση συνειδητή που έγινε παραίσθηση,/ ώρες ατέλειωτες να σου χαϊδεύω τα μαλλιά/ και να φιλώ μεσ’ στο νερό το κόκκινο φεγγάρι/ που μου ματώνει το μυαλό/
Δεν ήσουν έρωτας εσύ, δεν ήσουνα ποτέ/
Εσύ γεννήθηκες ψυχή/ απ’ τη δική μου την ψυχή μ’ ένα σκοπό/
Στον έρωτα να βάλεις την ψυχή μας/ για να κρατήσει μια ζωή/
Μόνο στην ποίηση, του έρωτα η ψυχή,/ μα δεν την είχε δει κανείς πριν σε γνωρίσω/ Καληνύχτα ψυχή μου!/ Όταν η σκέψη βουλιάζει μεσ’ στη σιωπή/ μόνο η καρδιά παλεύει με τα κύματα/ ανάσα μου καυτή του έρωτα ψυχή μου.

Ευαγ. Ρήγας

" Το καλοκαίρι κι αν χαθεί ο έρωτας θα στο θυμίζει…
Καλή εβδομάδα!!! "

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

της αξέχαστης Σύλβια Πλαθ:

της αξέχαστης Σύλβια Πλαθ:

Αρνήθηκα να ερμηνεύσω. Είδα

ότι ο ονειροπόλος μέσα της

με είχε ερωτευτεί, αλλά δεν το ήξερε.

Εκείνη τη στιγμή ο ονειροπόλος μέσα μου

την ερωτεύτηκε, και το ήξερα.

Στον κεραυνοβόλο έρωτα αναφέρεται η Πολωνή νομπελίστρια Βισουάβα Συμπόρσκα (1923-2012) και στον ρόλο του τυχαίου στη γέννηση του έρωτα:

Πίστευαν και οι δύο ακράδαντα

ότι ένα ξαφνικό πάθος τούς ένωσε.

Μια τέτοια βεβαιότητα είναι ωραία,

αλλά η αβεβαιότητα είναι ακόμη πιο ωραία.

Αφού δεν έτυχε να συναντηθούν ποτέ στο παρελθόν, ήταν πεπεισμένοι

ότι τίποτα δεν είχε υπάρξει μεταξύ τους.

Αλλά τι λένε οι δρόμοι, οι σκάλες, οι διάδρομοι –

μήπως είχαν προσπεράσει εκεί ο ένας τον άλλον ένα εκατομμύριο φορές;

Θα ’θελα να τους ρωτήσω

αν θυμούνται –

τη στιγμή που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά τους

σε κάποια περιστρεφόμενη πόρτα;

Ίσως ένα «συγγνώμη» που ειπώθηκε μέσα στο πλήθος;

Ένα κοφτό «λάθος νούμερο» στο ακουστικό του τηλεφώνου; –

Αλλά ξέρω την απάντηση.

Όχι, δεν θυμούνται.

Θα τους ξάφνιαζε αν μάθαιναν

ότι η Τύχη έπαιζε μαζί τους

για χρόνια.

Όταν πλέον ο έρωτας εγκατασταθεί στην ψυχή, ο ερωτευμένος ποιητής εκφράζει τον θαυμασμό του προς τον εξιδανικευμένο αγαπημένο του χωρίς να φείδεται υπερβολών. Η Σαπφώ γράφει:

τ’ αστέρια γύρω από την όμορφη σελήνη

αμέσως κρύβουν το λαμπερό τους πρόσωπο

μόλις αυτή ολόκληρη αστράφτει πάνω στη γη…

Με φεγγάρι παρομοιάζει την αγαπημένη του και ο ε. ε. Κάμινγκς (1894-1962):

κρατώ την καρδιά σου μαζί μου (την κρατώ μες

στην καρδιά μου) δεν την αποχωρίζομαι ποτέ (όπου

κι αν πάω πηγαίνεις κι εσύ, καλή μου, κι ό,τι γίνεται

από μένα μόνο είναι δικό σου έργο, αγαπημένη μου)

δεν φοβάμαι

καμία μοίρα (γιατί εσύ είσαι η μοίρα μου, γλυκιά μου) δεν θέλω

κανέναν κόσμο (γιατί ομορφιά μου εσύ είσαι ο κόσμος μου, ο αληθινός)

και είσαι εσύ ό,τι από πάντα σημαίνει ένα φεγγάρι

κι ό,τι ένας ήλιος πάντα θα τραγουδάει είσαι εσύ

Μπροστά στον έρωτα η πολιτική εξαφανίζεται, έχει ειπωθεί πολλές φορές, με διάφορους τρόπους. Ιδού πώς εκφράζεται αυτή η πραγματικότητα με τον τρόπο του Γ.Μπ. Γέιτς (1865-1939), στο ποίημα «Πολιτική»:

Πώς μπορώ, μ’ ένα κορίτσι να στέκει εκεί,

Προσοχή να δώσω

Στην ιταλική ή στη ρωσική

Ή στην ισπανική πολιτική;

Κι όμως να ένας κοσμογυρισμένος

Που ξέρει για ποια πράγματα μιλάει

Κι ένας πολιτικός

Που πολύ έχει διαβάσει και σκεφτεί,

Κι ίσως όσα λένε να ’ναι αλήθεια

Για τον πόλεμο και τον κίνδυνο πολέμου,

Αχ και να ’μουν πάλι νέος

Και στην αγκαλιά μου σφιχτά να την κρατούσα!

Τον σαρκικό πόθο εκφράζει, με χιούμορ, ο Κάτουλλος, (87π.Χ.- 57π.Χ.):

Σε παρακαλώ, γλυκιά μου Σεπτιμίλλα,

θησαυρέ μου εσύ, μονάκριβό μου πλάσμα,

κοντά σου κάλεσέ με το απόγευμα να ’ρθω·

αν όμως με καλέσεις, γνώμη μην αλλάξεις, μην ξεπορτίσεις,

ούτε την πύλη ν’ αμπαρώσεις,

σπίτι να μείνεις και να ετοιμαστείς

γιατί εννιά φορές στα χέρια μου θα χύσεις.

Αν θέλεις, έρχομαι αμέσως τώρα

γιατί παράφαγα και είμαι καυλωμένος

κι αντί για σένα τον χιτώνα μου τρυπώ.

Με το ίδιο ύφος, ο Λατίνος ποιητής, περικλείει σε δυο σύντομους στίχους τις δύο καταστάσεις μεταξύ των οποίων κινείται διαρκώς ο ερωτευμένος άνθρωπος, την ευτυχία και τη δυστυχία:

Μισώ και αγαπώ. Και ίσως θέλετε να μάθετε τον λόγο.

Δεν ξέρω, αλλά έτσι νιώθω και υποφέρω.

Εξίσου λιτά και πυκνά εκφράζει ο Αμερικανός Τομ Γκαν (1929-2004) μια κατάσταση κοινή: τον έρωτα που έσβησε, την ερωτική σχέση που δεν υπάρχει:

Η σχέση τους συνίστατο

Στο να συζητάνε αν υφίστατο.

Η 68χρονη Αγγλίδα Γουέντι Κόουπ προσπαθεί με στίχους κυνικούς να διασκεδάσει τον πόνο του χωρισμού:

Η μέρα που μετακόμισε ήταν φριχτή –

Έζησε μια κόλαση το βράδυ εκείνο.

Δεν ήταν η απουσία του το θέμα

Αλλά ότι και το ανοιχτήρι είχε χαθεί.

Από την οδύνη του έρωτα, γεννιέται όμως και μεγάλη τέχνη. Γνωστό κι αυτό. Η 69χρονη νεοϋορκέζα Λουίζ Γκλουκ γράφει στο ποίημα «Ορφέας»:

Ω Ευρυδίκη, εσύ που με παντρεύτηκες για τα τραγούδια μου,

γιατί έρχεσαι σ’ εμένα ζητώντας παρηγοριά;

Ποιος ξέρει τι θα πεις στις Ερινύες

όταν τις συναντήσεις πάλι.

Πες τους ότι έχω χάσει την αγαπημένη μου·

είμαι εντελώς μόνος τώρα.

Πες τους ότι δεν υπάρχει τέτοια μουσική

χωρίς αληθινή οδύνη.

Στον Άδη, τραγούδησα γι’ αυτές· θα με θυμούνται

Την οριστική απώλεια του αγαπημένου με τον θάνατο, έχει χωρέσει σε τέσσερις απαράμιλλες στροφές ο Γ.Χ. Όντεν (1907-1973), σε ένα ποίημα που έγινε ευρύτατα γνωστό μετά την απαγγελία του στην ταινία «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία»:

Ας σταματήσουν τα ρολόγια και το τηλέφωνο ας κοπεί,

Στον σκύλο δώστε ζουμερό κόκαλο, μη γαβγίσει,

Φιμώστε όλα τα πιάνα, με πνιχτούς τυμπανισμούς

βγάλτε το φέρετρο, κι ας έρθει ο κόσμος να πενθήσει.

Κύκλους ας κάνουνε ψηλά, θρηνώντας τ’ αεροπλάνα

Χαράζοντας στον ουρανό το άγγελμα: Δεν Ζει πια,

Μαβιές κορδέλες βάλτε στ’ άσπρα περιστέρια

Φορέστε γάντια, τροχονόμοι, μαύρα, βαμβακερά.

Βοράς ήταν και Νότος μου, Δύση κι Ανατολή μου,

Η εργάσιμη βδομάδα μου, η αργία της Κυριακής,

Η μέρα μου κι η νύχτα μου, τα λόγια μου, η φωνή μου·

Αγάπη που τη νόμιζα αιώνια: σφάλμα ολκής.

Δεν θέλω πια τ’ αστέρια: σβήστε τα όλα·

Να φύγει το φεγγάρι, ο ήλιος να ξηλωθεί

Αδειάστε τον ωκεανό, το δάσος ξεριζώστε·

Κανένα πράγμα σε καλό πια δεν θα βγει.

Σήμερα, η τεχνολογία, το ίντερνετ, η κρίση έχουν πλήξει τον έρωτα; Θα ήταν ανόητος όποιος το ισχυριζόταν. Έχουν αλλάξει όμως οι τρόποι του έρωτα. Τα ερωτικά ραβασάκια για τα οποία μιλούν οι Λατίνοι ποιητές και οι τροβαδούροι της Αναγέννησης έχουν αντικατασταθεί από τα sms που φτάνουν στο κινητό. Μια εικόνα του έρωτα στην εποχή μας δίνει η δαφνοστεφής σύγχρονη Βρετάνη ποιήτρια Κάρολ Ανν Ντάφι, στο ποίημα «Μήνυμα»:

Φροντίζω το κινητό τώρα

σαν πληγωμένο πουλί.

Μηνύματα, μηνύματα, μηνύματα

γεμάτα με τις βαρυσήμαντες λέξεις μας.

Διαβάζω πάλι το πρώτο,

το δεύτερο, το τρίτο,

αναζητώντας τα μικρά σου xx,

νιώθοντας παράλογη.

Οι κώδικες που στέλνουμε

φτάνουν με σπασμένη χορδή.

Προσπαθώ να φανταστώ τα χέρια σου,

η εικόνα τους είναι θολή.

Τίποτα από όσα οι αντίχειρές μου πατούν

δεν θ’ ακουστεί ποτέ.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Οι μεγάλες αγάπες είναι ανίκητες!

Οι μεγάλες αγάπες έρχονται στη ζωή μας χωρίς συστάσεις, χωρίς ταυτότητα. Είναι εκείνο το απίστευτο συναίσθημα της βεβαιότητας που σου παρέχουν απλόχερα. Οι μεγάλες αγάπες δεν λένε πολλά λόγια, στέκουν δίπλα σου αμίλητες κάνοντας το έργο τους πράξη.
Σου δίνονται ολόψυχα. Τις ξευτηλήζεις, τις ταπεινώνεις, χάνουν την υπόστασή τους και όμως μένουν εκεί. Έχουν αντίπαλο το μίσος των ανθρώπων, ντρέπονται πονάνε ματώνουν και όμως μένουν εκεί.
Οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν νικητές και ηττημένους. Σαν διάττοντες αστέρες χάνονται και ξαναβρίσκονται, μια ιδιότητα που οι μεγάλες αγάπες έχουν.
Στέκουν ανίκητες, δεν μετανιώνουν ποτέ, σου χαρίζουν το καλύτερο κομμάτι της ψυχής τους, το είναι τους όλοΟι μεγάλες αγάπες είναι αναλλοίωτες στο πέρασμα του χρόνου και πάντα επίκαιρες στην ψυχή σου. Όσο και αν εξελίσσεσαι σαν άνθρωπος εκείνες είναι πάντα εκεί, μέσα σου να σε συντροφεύουν σε κάθε βήμα. Σου κάνουν παρέα στα δύσκολα, σου δημιουργούνε όνειρα, δεν σταματάνε ποτέ, δεν πεθαίνουν ποτέ. Είναι εκείνη η φλόγα που επίμονα τρεμοπαίζει στο σκοτάδι της ψυχής σου. Είναι εκείνο το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη σου στη θύμησή τους. Είναι το βορεινό αστέρι στον ουρανό, τις νύχτες της μοναξιάς σου. Είναι το δάκρυ που θα κυλήσει στην προσφώνηση ενός ονόματος. Είναι το χάραμα που θα σε βρει ξενυχτιστησμένο μ' ένα τσιγάρο στα χείλη, με μάτια κομμένα και με κορμί κουρελιασμένο. Είναι το τραγούδι που θα ακούσεις και οι στίχοι του άλλοτε θα σε κάνουν να χαμογελάσεις και άλλοτε να δακρύσεις.
Οι μεγάλες αγάπες είναι πόνος, δύναμη, αλήθεια,πάθος.Οι μεγάλες αγάπες είναι ανίκητες!

απόσπασμα από το βιβλίο "Το τανγκό της ψυχής μου"

Νεφέλη Π.Ζ

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου

Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου το μεράκι το κρυφό... αν σε χάσω θα πεθάνω απ`τον κόσμο θα χαθώ...
Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου της καρδιάς μου η χαρά... αν μ`αφήσεις πίστεψέ με θα με πνίξει η συμφορά....