ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΙΡΗ ΝΟΜΙΖΩ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΙΡΗ

ΝΟΜΙΖΩ
Δεν ξέρω, μα νομίζω,
όσο ζω και σε γνωρίζω,
δεν είμαι σίγουρη, νομίζω,
δε μου κάνεις.
Περνάει στο σώμα μου ένα ρίγος.
Ήτανε χάρτινος ο πύργος.
Κι εσύ, είσαι λίγος... τόσο λίγος,
δε μου φτάνεις.
Ξέρω, μου τάζεις κι άλλα,
με παρασύρεις σε μεγάλα
όνειρα. Μα... στάλα, στάλα...
κι είναι λίγο.
Κι είμαι πλημμύρα σαν "Τοξότης"
κι είσαι διπλή προσωπικότης,
κι είναι μηδέν η ορατότης,
και ...θα φύγω.


 

ΣΥΓΧΥΣΗ

Περίμενα τον έρωτα, κι ήρθες εσύ.
Και νόμιζα πως ήτανε εκείνος.
Τον κέρασα το πιο γλυκό κρασί,
και μες στη σύγχυση, Σκορπιός,Ζυγός,Καρκίνος,
ούτε που ρώτησα ποιός είσαι αστερισμός.
Μου έφτανε που ήρθες, τι Παρθένος,
τι Υδροχόος, τι Τοξότης, τι Κριός,
ήσουν εσύ, η μοίρα μου, σεισμός.
Δεν ήσουν ξένος.
Ζήσαμε έντονα,δοθήκαμε τρελλά,
με μια πρωτόγνωρη ερωτική μανία.
Φτιάχναμε όνειρα μεγάλα και πολλά
όμως, χωρίσαμε. Τι ειρωνεία...
Τι μεσολάβησε, ποιός έφταιξε, κανείς.
Το πιθανότερο κι οι δυο.Μες τη ζάλη,
μπερδέψαμε τον έρωτα μ΄αυτό,
που ήταν μόνο, μια σύγχυση, μεγάλη.