Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Άραγε πως είσαι στ' αλήθεια

Άραγε πως είσαι στ' αλήθεια

Σήμερα, σκέφτηκα,
πως είσαι μια κούκλα,
μα δεν ξέρω, από τι, υλικό.
Κέρινη, φοβάμαι, μη λιώσεις.
Από πορσελάνη: κρύα και εύθραστη.
Πλαστικό, μήπως?
Φαίνεται δεν κοίταξα, καλά.


Σε τι, υλικά,
να σε ψάξω.
Γυαλίζουνε στο φως του φεγγαριού?


Για μένα,
μόνο στα γραπτά,
ήσουν μια οπτασία.
Μόνο,
στα γραπτά.



Για μένα,
είσαι εντελώς,
πραγματική.
Αυτό σου φωνάζω,
τούτο το βράδυ.
Με ακούς,
πίσω από το τζάμι?


Την αγάπη μου

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Για να ταξιδέψω, φτάνει να υπάρχω»


Gao, Mali: a man sits on a windowsill to watch Nigeria v Mali in the Africa Cup of Nations Photograph: Jerome Delay/A

Ένα απόσπασμα του ποιητή από το Βιβλίο της Ανησυχίας
...Εάν φαντάζομαι, βλέπω. Τι παραπάνω κάνω ταξιδεύοντας; Μόνο μια αδυναμία ακραία της φαντασίας δικαιολογεί τη μετακίνηση σαν μέσο πλήρωσης των αισθήσεων. «Κάθε δρόμος, μέχρι κι αυτός ο δρόμος του Έντεπφουλ, θα σε οδηγήσει στην άκρη του κόσμου». Αλλά η άκρη του κόσμου, από τότε που ο κόσμος εξαντλήθηκε όταν τον φέραμε όλον βόλτα, είναι το ίδιο το Έντεπφουλ απ’ όπου έφυγες. Στην πραγματικότητα η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. Γι’ αυτό όταν τα φαντάζομαι, τα δημιουργώ. Αν τα δημιουργώ υπάρχουν, και εφόσον υπάρχουν, τα βλέπω όπως βλέπω και τ’ άλλα. Γιατί να ταξιδέψω; Στη Μαδρίτη, στο Βερολίνο, στην Περσία, στην Κίνα, στον καθένα από τους δύο Πόλους, πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα σε μένα τον ίδιο, με τη δική μου ιδιαιτερότητα και το δικό μου τρόπο να αισθάνομαι.Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.


A flash of lightning over Piraeus, near Athens, during a torrential rainstormPhotograph: 




O Φερνάντο Πεσσόα, πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας, γεννήθηκε στη Λισαβώνα το 1988. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του παρέμεινε αδημοσίευτο μέχρι το θάνατό του το 1935. Τα άπαντά του εκδόθηκαν σε οχτώ τόμους υπογεγραμμένα από 27 διαφορετικές προσωπικότητες -όλοι alter ego του Πεσσόα, που προτιμούσε να χρησιμοποιεί άλλα ονόματα εκτός από το δικό του. Στα ελληνικά κυκλοφορούν μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία του όπως Ο Αναρχικός Τραπεζίτης (εκδ. Γράμματα), Εγώ και οι άλλοι (εκδ. Printa), Η ώρα του Διαβόλου (εκδ. Νεφέλη), Το βιβλίο της Ανησυχίας (εκδ. Αλεξάνδρεια). Μπορείτε να βρείτε τον πλήρη κατάλογο με τα βιβλία του στα ελληνικά εδώ.
ΠΗΓΗ http://www.doctv.gr/ 
Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Καληνύχτα Άνθρωποι...

Καληνύχτα Άνθρωποι...


Δεν είναι οι Δράκοι οι φτερωτοί που με τις φωτιές τους τα δάση καίνε...
Δεν είναι ο Φοίνικας που πέθανε στον αέρα και σκόρπισε στάχτη στον Ουρανό...
Δεν είναι ο Μέλκορ που η κακία του γέμισε με Σκιές τα όμορφα ξέφωτα της γης...
Δεν είναι τα τύμπανα των Γιγάντων που ρίχνουν με τον ήχο τους τα δέντρα καταγής...
Δεν είναι ο οργησμένος Ποσειδώνας που σκοτεινιάζει της Θάλασσας τα νερά...
Δεν είναι οι κραυγές των Λύκων του Βορρά που σπέρνουν τον Φόβο τις Νύχτες...
Δεν είναι τα Πνεύματα των Βουνών που Φτύνουν την λάβα τους σε κάθε ζωντανό...
Δεν είναι ο Ωρίωνας ο Κυνηγός που τα ζώα αφανίζει...

Είναι ο άνθρωπος που η δίψα του και η πείνα του τελειωμό δεν έχουν...
Είναι ο άνθρωπος που η τρέλλα του και η φιλοδοξία του αχόρταγες μένουν...
Είναι ο άνθρωπος που το μίσος και η ζήλεια του για ότι δεν έχει σε Θηρίο μοχθηρό τον μετατρέπει...
Είναι ο άνθρωπος που την συνείδηση και τις Αξίες του στις Σκιές των πιο Άγριων γκρεμών έχει πετάξει...

Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που έμειναν πίσω...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που γεννήθηκαν με χρέος απέναντι στην Σκοτεινιά να σταθούν...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που χάρισαν την ελευθερία τους στην Φύση...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που πλέον ξύπνησαν και βγήκαν από τον ύπνο των Σκιών...

Και τώρα... οι δρόμοι τους ήρθαν αντιμέτωποι...
Η Σύγκρουση Δύο Κόσμων πλησιάζει...
Άνθρωποι εναντίων ανθρώπων...
Οι μεν μιλάνε την γλώσσα της ζωής...
Οι δε... την γλώσσα του θανάτου...

Κριτής ο Μέγας Ουρανός...



Καλή σας νύχτα και καλό σας ξημέρωμα...

http://the-journey-begin.pblogs.gr/2007/09/101392.html
Purple Haze over Lake Crescent, Olympic National Park, Washington.jpg
0004(1024x768).jpg

...Εμπιστοσύνη...

...Εμπιστοσύνη...


Σε μια σπάνια φωτογραφία.
Φυσικά ο φωτογράφος δεν ζει πια, αφού έγινε αμέσως αντιληπτός.
Πάντως τον ευχαριστώ για την φωτογραφία που πρόλαβε να βγάλει.
Είναι μια φωτογραφία όπου δείχνει εμένα και την μικρή μου φίλη.
Στην φωτογραφία αυτή η φίλη μου είναι προβληματισμένη και θέλει ησυχία.
Έτσι βρεθήκαμε μακριά από τον κόσμο και τον θόρυβους.
Το μόνο που κάνω εγώ είναι να την προσέχω και να συντροφεύω την μοναξιά των σκέψεων της.
Την καταλαβαίνω συχνά χωρίς να μιλά. Μόνο με τους "τόνους" των σκέψεων της. Κι όταν δεν μπορώ να καταλάβω... απλά την εμπιστεύομαι.
Δώστε προσοχή στα αφτάκια της:)
χωρίς τίτλο999999.bmp

Σκιά και Γκρεμός

Οι Νυχτερινοί μου Δρόμοι...


Γύρισα από την βόλτα μου, από τους νυχτερινούς μου δρόμους.

Κρυφά από άλλα βλέμματα και ύποπτες αισθήσεις

πέρασα μέσα από των μικρών στενών τις σκιές στους δρόμους που λατρεύω.

Πρώτος απ'ολους με περίμενε ο Νάνος Φούγκρλι, με την μακριά του την γενιάδα

σφυρίζοντας ανέμελα κάτω από την κόκκινη σκουφιά του.

Συνέχισα να προχωρώ στα πέτρινα σοκάκια και στην μύτη μου φτάσανε μυρωδιές

της κυρα-Γιασεμιάς που στέκει όρθια και αγέρωχη κάτω από την λάμπα των μικρών νεράϊδων

που φωτίζουνε τις μικρές γωνιές των δρόμων.

Στάθηκα να πώ ένα "γειά" στον κατσουφιασμένο από πάντα Γίγαντα Γκράμπα.

Μια ζωή τις καραμέλες του ψάχνει να βρεί σε ξένα μέρη

και ποτέ του δεν μπορεί να θυμηθεί την πουκαμισο-τσέπη του να ψάξει.

Τα βήματα μου αργά και σταθερά να μη χάσω από τα μάτια μου ούτε σπιθανμή από τούτη τη γειτονιά.

Τραγούδια απαλά και χαμόγελα αυθεντικά από μικρά και μεγάλα Ξωτικά...

Και το Φεγγάρι έχει φορέσει πάλι το χαρούμενο ντροπαλό του πρόσωπο.

Σας ορκίζομαι κοκκίνησαν τα μάγουλα του!

Και στάθηκα στις Πύλες που κρύβουν πίσω τους την χώρα πέρα από την Δύση.

Μα πάλι απ'εξω τους στεκόταν ο γηραιός ο Λούπνορ...

Ο Περήφανος Φύλακας της Πύλης, ένας από τους τελευταίους Λύκους της Σκοτεινιάς

μιας φυλής που χάθηκε στα κύματα του χρόνου όπως κυλά σάυτή τη γειτονιά.

Πήγα να τον ρωτήσω για το αύριο, το τώρα και το χθές.

"Πότε Άξιος θα κριθώ, Μεγάλε Λούπνορ! Τις Πύλες να διαβώ... στον κόσμο μου να φτάσω?

Πότε Άξιος θα κριθώ, Μεγάλε Φύλακα της Πύλης! Από την εξορία μου αυτή... πίσω να επιστρέψω?"

Κι εκείνος με την βαθιά του την φωνή... την ίδια απάντηση μου δίνει.

"Την Αξία κανείς δεν θα την κρίνει. Τα χρόνια σου είναι κοντά στους χρόνους της γειτονιάς που νυχτοπερπατάς. Μα είναι και μακριά η προσμονή έξω από των σκιών το δρόμο."

Έσκυψα το κεφάλι μου για μια φορά ακόμα.

Και όπως στις Πύλες έφτασα, τώρα πίσω επιστρέφω...

Χαιρετώ τα πλάσματα, τους φίλους και τ'αστέρια. Στο ντροπαλό Φεγγάρι μελαγχολικά κοιτώ κι ένα νεύμα κάνω.

Χαμηλώνει το φώς του από σεβασμό καθώς γνωρίζει ότι τα μάτια μου αδύναμα στέκουν στο φώς το δυνατό.

Μέσα από τις σκιές που πέρασα, των μικρώ στενών δρόμων,

έτσι και τώρα περνώ στο χλωμό μου κόσμο να επιστρέψω...

Εκεί που εξορίστηκε η φυλή των Παλαιών Ανθρώπων...

Εκεί που εξοριστήκαμε από δικά μας λάθη...

Σε όνειρα και φίλους λιγοστούς θα σταθούν και πάλι οι ελπίδες.

Σε βήματα σιγής θα αντέξει η προσμονή μου.

Σε βλέμματα σιωπής... κατανόηση θα ψάχνω μέσα από μάτια άλλα...

Δεν είμαι μόνος μου!

Κι όμως πάντα ήμουν...

Σαν τους λύκους και τους αετούς ένα πέρασμα οριακό θα ψάχνω.

Εδώ πίσω... στον κόσμο που λάμπει χλωμά...

Μα μέσα του αντέχουν ακόμη κάποια πρόσωπα φωτεινά...

Αυτά που φίλους της ζωής μου αποκαλώ...

Και που την ζωή μου ένωσα με αυτούς...

Με υπόγραφή από χαμόγελα, δάκρυα και αίμα...



Καλό σας Ξημέρωμα και Όνειρα Άστροφωτισμένα...


http://the-journey-begin.pblogs.gr/2007/09/mperen-kai-loythien-4.html#c102145c179153

Save_Me_by_yuumei.jpg
404499367_5efb1da861.jpg
ΣΤΕΝΑ.jpg