Οι Νυχτερινοί μου Δρόμοι...
Γύρισα από την βόλτα μου, από τους νυχτερινούς μου δρόμους.
Κρυφά από άλλα βλέμματα και ύποπτες αισθήσεις
πέρασα μέσα από των μικρών στενών τις σκιές στους δρόμους που λατρεύω.
Πρώτος απ'ολους με περίμενε ο Νάνος Φούγκρλι, με την μακριά του την γενιάδα
σφυρίζοντας ανέμελα κάτω από την κόκκινη σκουφιά του.
Συνέχισα να προχωρώ στα πέτρινα σοκάκια και στην μύτη μου φτάσανε μυρωδιές
της κυρα-Γιασεμιάς που στέκει όρθια και αγέρωχη κάτω από την λάμπα των μικρών νεράϊδων
που φωτίζουνε τις μικρές γωνιές των δρόμων.
Στάθηκα να πώ ένα "γειά" στον κατσουφιασμένο από πάντα Γίγαντα Γκράμπα.
Μια ζωή τις καραμέλες του ψάχνει να βρεί σε ξένα μέρη
και ποτέ του δεν μπορεί να θυμηθεί την πουκαμισο-τσέπη του να ψάξει.
Τα βήματα μου αργά και σταθερά να μη χάσω από τα μάτια μου ούτε σπιθανμή από τούτη τη γειτονιά.
Τραγούδια απαλά και χαμόγελα αυθεντικά από μικρά και μεγάλα Ξωτικά...
Και το Φεγγάρι έχει φορέσει πάλι το χαρούμενο ντροπαλό του πρόσωπο.
Σας ορκίζομαι κοκκίνησαν τα μάγουλα του!
Και στάθηκα στις Πύλες που κρύβουν πίσω τους την χώρα πέρα από την Δύση.
Μα πάλι απ'εξω τους στεκόταν ο γηραιός ο Λούπνορ...
Ο Περήφανος Φύλακας της Πύλης, ένας από τους τελευταίους Λύκους της Σκοτεινιάς
μιας φυλής που χάθηκε στα κύματα του χρόνου όπως κυλά σάυτή τη γειτονιά.
Πήγα να τον ρωτήσω για το αύριο, το τώρα και το χθές.
"Πότε Άξιος θα κριθώ, Μεγάλε Λούπνορ! Τις Πύλες να διαβώ... στον κόσμο μου να φτάσω?
Πότε Άξιος θα κριθώ, Μεγάλε Φύλακα της Πύλης! Από την εξορία μου αυτή... πίσω να επιστρέψω?"
Κι εκείνος με την βαθιά του την φωνή... την ίδια απάντηση μου δίνει.
"Την Αξία κανείς δεν θα την κρίνει. Τα χρόνια σου είναι κοντά στους χρόνους της γειτονιάς που νυχτοπερπατάς. Μα είναι και μακριά η προσμονή έξω από των σκιών το δρόμο."
Έσκυψα το κεφάλι μου για μια φορά ακόμα.
Και όπως στις Πύλες έφτασα, τώρα πίσω επιστρέφω...
Χαιρετώ τα πλάσματα, τους φίλους και τ'αστέρια. Στο ντροπαλό Φεγγάρι μελαγχολικά κοιτώ κι ένα νεύμα κάνω.
Χαμηλώνει το φώς του από σεβασμό καθώς γνωρίζει ότι τα μάτια μου αδύναμα στέκουν στο φώς το δυνατό.
Μέσα από τις σκιές που πέρασα, των μικρώ στενών δρόμων,
έτσι και τώρα περνώ στο χλωμό μου κόσμο να επιστρέψω...
Εκεί που εξορίστηκε η φυλή των Παλαιών Ανθρώπων...
Εκεί που εξοριστήκαμε από δικά μας λάθη...
Σε όνειρα και φίλους λιγοστούς θα σταθούν και πάλι οι ελπίδες.
Σε βήματα σιγής θα αντέξει η προσμονή μου.
Σε βλέμματα σιωπής... κατανόηση θα ψάχνω μέσα από μάτια άλλα...
Δεν είμαι μόνος μου!
Κι όμως πάντα ήμουν...
Σαν τους λύκους και τους αετούς ένα πέρασμα οριακό θα ψάχνω.
Εδώ πίσω... στον κόσμο που λάμπει χλωμά...
Μα μέσα του αντέχουν ακόμη κάποια πρόσωπα φωτεινά...
Αυτά που φίλους της ζωής μου αποκαλώ...
Και που την ζωή μου ένωσα με αυτούς...
Με υπόγραφή από χαμόγελα, δάκρυα και αίμα...
Καλό σας Ξημέρωμα και Όνειρα Άστροφωτισμένα...
http://the-journey-begin.pblogs.gr/2007/09/mperen-kai-loythien-4.html#c102145c179153
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου