Η δική μας η αγάπη...

Η δική μας η αγάπη
τι όμορφη που ‘ναι,
να μας χωρίσουν...
άλλοι δε μπορούνε.

Το πάθος μας έδεσε
οι δυο να είμαστε ένα,
ποτέ δε θα σπάσει...
η αγάπη αυτή η διαμαντένια.

Εκείνο το δείλι
π’ ασταμάτητα έβρεχε,
να ερωτευτούμε...
η μοίρα μας έλαχε.

Κι από τότε...
περπατούμε μαζί,
χεράκι χεράκι...
παντοτινά στη ζωή.

Έλαμψε η ελπίδα,
κ’ η ποθητή χαρά,
η καρδιά χτυπά...
μελωδικά φλογερά.

Τα χρόνια ακόμα
κι αν γρήγορα περνούν,
τα ωραία αηδόνια
για μας τραγουδούν.

Μιας που ο έρωτας μας,
ποτέ δε θα σβήσει...
λουλούδι της στοργής,
στη ψυχή έχει ανθίσει.

Γλυκιά μου σε λατρεύω,
μέρα νύχτα στο λέω...
είσαι το κορίτσι μου εσύ,
το γλυκύτατο ωραίο.

Μελιστάλαχτο φιλί...
στα χειλάκια σου δίνω,
στο χέρι βαστώντας
μυρωμένο κρίνο.

Τα ξανθά σου μαλλιά,
ν’ αγγίζω λαχταρώ
με χάδι ανθένιο...
απαλό τρυφερό.

Ώσπου να ξημερώσει,
θα ‘μαστε αγκαλιά...
καρτερώντας στο κήπο,
την πρώτη αντηλιά.

Το πέπλο της αυγής
σαν έρθει τώρα πια,
στο χρώμα τ’ ουρανού
χρυσογαλάζια ομορφιά.

Τι όμορφα που είναι...
ψυχή μου εγώ κι εσύ
με χαμόγελο σου λέω
σ’ αγαπώ πάρα πολύ.

Τα μάτια σου κοιτώντας,
κάνω μιαν ευχή...
η αγάπη ετούτη...
στο χρόνο ποτέ να μη χαθεί.

© Πάρης Παπανικολάου