Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2012

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

Για τους Νεκρούς να πω σε Γλώσσα που πεθαίνει,

σε Γλώσσα Νέα, Γλώσσα Αρχαία, Ελληνική

χωρίς να τρέμω ενόσω χάνω κάθε Γη·

ενόσω ο Πόλεμος προβάλλει και προβαίνει,

πώς αντηχούν μες στο κορμί μου οι πεθαμένοι

–  πρόγονοι,  σύγχρονοι κι απόγονοι – με αλκή

και πώς μου κάνουν τη φωνή μεταλλική

να πω αυτό που η ψυχή μου τρομαγμένη

κι από οράματα φρικτά καθημαγμένη

παλεύει να ξεχάσει ή ν’ αρνηθεί.

Κασσάνδρα Μούσα προφητεύει τη θανή

μιας Γλώσσας και μιας Χώρας δακρυσμένη·

της Ιστορίας τους Ανέμους ανασαίνει

και – φθέγμα ύπατο – σκληρά χρησμοδοτεί.

«Προοπτική, λέει, διανοίγεται διπλή·

η Χώρα μου από Εμφύλιο σπαραγμένη

είναι η πρώτη και φρικτότατη Ειμαρμένη·

μα η φρικτότερη απ’ τις δυο προοπτική

κι απ’ τη φρικτότατη φρικτότερη αυτή –

να είναι η πρώτη προοπτική ακυρωμένη».

Μίλα, Φωνή. Τι εννοείς; Όμως σωπαίνει.

Κι έχει την όψη της χλωμή και παγερή.

Η Μούσα του Επικείμενου. Η Μούσα Οργή.

Αυτό που γράφω πριν πεθάνω με πεθαίνει.

© Θεοδόσης Βολκώφ