Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Εντός, εκτός και επί τα αυτά

Εντός, εκτός και επί τα αυτά


Εποχή μετακινήσεων. Έλειπα και θα ξαναλείψω –αυτή τη φορά δυστυχώς χωρίς καθόλου πρόσβαση στο διαδίκτυο-, οπότε σκέφτηκα να σας αφήσω για συντροφιά κάποιες σκέψεις του Φερνάντο Πεσσόα περί ταξιδιών, από το «Βιβλίο της ανησυχίας» (μετ. Άννυ Σπυράκου):

«Τι είναι το ταξίδι και σε τι χρησιμεύει; Όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι ηλιοβασιλέματα, δεν υπάρχει λόγος να πάει να το διαπιστώσει κανείς στην Κωνσταντινούπολη. Η αίσθηση της ελευθερίας που γεννούν τα ταξίδια; Μπορώ να την γευτώ πηγαίνοντας από τη Λισαβώνα στην Μπενφίκα, και μάλιστα πολύ πιο έντονα από αυτόν που πάει από τη Λισαβώνα στην Κίνα, γιατί αν η ελευθερία δεν υπάρχει μέσα μου, δεν υπάρχει, για μένα, σε κανένα μέρος του κόσμου. (…)
Ο Κοντιγγιάκ αρχίζει έτσι το περίφημο βιβλίο του: «Όσο ψηλά κι αν ανεβαίνουμε, όσο χαμηλά κι αν κατέβουμε, ποτέ δεν βγαίνουμε από τις ίδιες μας τις αισθήσεις». Ποτέ δεν αποβιβαζόμαστε από τον εαυτό μας. Ποτέ δεν φτάνουμε στον άλλο παρά μόνο αν αλλοτριωθούμε από την ίδια μας την ευαίσθητη φαντασία. Τα αληθινά τοπία είναι αυτά που μόνοι μας φτιάχνουμε, γιατί έτσι είμαστε εμείς οι θεοί τους και τα βλέπουμε όπως στ’ αλήθεια είναι, δηλαδή έτσι όπως δημιουργήθηκαν. (…)
Όποιος διέσχισε όλες τις θάλασσες, δεν διέσχισε τελικά παρά τη μονοτονία του εαυτού του. Έχω κιόλας διασχίσει περισσότερες θάλασσες απ’ όλους. (…)
Στις χώρες που οι άλλοι ταξιδεύουν, πάνε ανώνυμοι, ξένοι προσκυνητές. Στις χώρες που πήγα εγώ, δεν γεύτηκα μόνο τις μυστικές χαρές του άγνωστου ταξιδιώτη, αλλά και τη μεγαλοπρέπεια του βασιλιά που εκεί βασιλεύει, το λαό που εκεί ζει τα δικά του έθιμα, την ιστορία ολόκληρη αυτού του έθνους και των άλλων. Τοπία, σπίτια, όλα τα είδα, γιατί όλα ήμουν, εν Θεώ ποιημένα από την ουσία της ίδιας μου της φαντασίας.»

Και αλλού:

«Στην πραγματικότητα η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. (…)
Τα ταξίδια είναι οι ίδιοι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε, δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.»

Ακραίος υποκειμενισμός; Ίσως… Αλλά πάλι…
Εν αναμονή των διαφωνιών ή συμφωνιών σας, μέχρι να ξανασυναντηθούμε, να περνάτε καλά και… εν ελευθερία!... :)
(το έργο είναι της Μαριέλας Κωνσταντινίδου)

η φύση του εδάφους

η φύση του εδάφους


Με κάθε ειλικρίνεια, σ' αυτόν τον χώρο δεν νοιώθω μόνη.

Στην σύντομη απουσία μου, ένας πολύ αγαπημένος φίλος αυτής εδώ της παρέας, αγωνιστής καθαρόαιμος, παθιασμένος με όσα όλοι εμείς παλεύουμε να κρατήσουμε όρθια, ένας άνθρωπος που δεν διστάζει χρόνια ολόκληρα να τα βάζει με ό,τι στέκεται εμπόδιο στα ιδανικά στα οποία έχει τάξει τον εαυτό του, χωρίς να υπολογίζει προσωπικό κόστος και κούραση, οργίστηκε -είμαι σίγουρη όχι άδικα- και ήδη, με το πείσμα αμετανόητου έφηβου που θαυμάζω, ανασυντάχθηκε. Του αφιερώνω λίγα λόγια του Κάφκα.

Στον Θερσίτη λοιπόν, με την αμέριστη συμπαράστασή μου στο πάθος και την πίστη του.


"Αν περπατούσες σε ίσιωμα και είχες την καλή θέληση να βαδίσεις, έκανες όμως βήματα προς τα πίσω, τότε αυτό θα ήταν απελπιστικό. Αφού όμως αναρριχιέσαι σε μια τόσο απότομη πλαγιά, τόσο απότομη περίπου, ώστε να βλέπεις τον ίδιο τον εαυτό σου από κάτω, τα βήματα προς τα πίσω μπορεί να έχουν προκληθεί μόνο από τη φύση του εδάφους, και δεν πρέπει να απελπίζεσαι."


Φραντς Κάφκα, Αφορισμοί

(η φωτογραφία είναι του Ηλιογράφου)

Ωστόσο...

Ωστόσο...


"Η διαφορά της μέθης από τη διαυγή ενατένιση βρίσκεται στην ικανότητά της να βιώνει την αλήθεια –τη μόνη αλήθεια- του θανάτου ως παρούσα τραχύτητα και όχι ως αναμενόμενη εκμηδένιση. (…) Μόνο στη διάλυση και στην απώλεια αναγνωρίζει ο θνητός τη μοίρα του. Όχι στην ισορροπία, την πληρότητα και την ολοκλήρωση. (…) Πλήρης καταστροφή του νου και της καρδιάς, πλήρης εξευτελισμός των οστέων. Απόλυτη αδυναμία. (…) Ζώντας μέσα σε κοχλάζουσες σωτηριολογίες ή ευπρόσωπους κομφορμισμούς, δε σκεφτόμαστε τη δυνατότητα της απόλυτης εξόδου. Μια παραίτηση που δεν βγαίνει στη σύνταξη για να κάνει κάτι άλλο, αλλά σχολάζει από τα πάντα. (…)
Αυτό είναι το σκάνδαλο για το οποίο ο πολιτισμός δεν μπορεί να κάνει καμιά σωτήρια σκέψη. Το μόνο που γνωρίζει είναι να μη δείχνει το δρόμο, αλλά την απατηλή παράκαμψη, να μην προσφέρει τον ύπνο, αλλά το κρεβάτι, να δίνει βιβλία, όχι την αλήθεια. Ολόκληρος συγκροτεί ένα ζωτικό και μείζον ψεύδος. Και ο ανά τους αιώνας ταξιδιώτης δε βρίσκει πού να ξεκουράσει τον ίσκιο του. "

Κ. Παπαγιώργης, Περί μέθης

Μια πρόταση

Μια πρόταση


«Αρτούρο Ούι-Πρώτο Σχεδίασμα»,

του Μπέρτολντ Μπρεχτ,

από τον Θεατρικό Όμιλο Σχεδία,σε σκηνοθεσία Βασίλη Κανελλόπουλου.


Λίγα λόγια για την παράσταση από το δελτίο τύπου:

Με το έργο που προτείνουμε -«Αρτούρο Ούι-Πρώτο Σχεδίασμα» του Μ. Μπρεχτ- προσπαθούμε να εμβαθύνουμε στο πως μπορεί να οπλιστεί η δημοκρατία μας για να αντιμετωπίσει τις απειλές, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος λήψης των αποφάσεων. Για τον Μπρεχτ κανένα «σύστημα» δεν είναι αδιάβλητο, όλα είναι επιρρεπή στη χειραγώγηση. Όλα έχουν αδυναμίες, μόνο η ενεργή συμμετοχή μας τα προστατεύει. Μας αποκαλύπτει ότι η πολιτεία δεν είναι επιχείρηση, άρα βασικός της στόχος δεν είναι ούτε η εξυπηρέτηση των ιδίων της συμφερόντων, ούτε και η μεγιστοποίηση του κέρδους. Όταν γίνεται επιχείρηση τότε το «καλό όνομα» έχει μεγαλύτερη αξία από τους θεσμούς. Τότε οι θεσμοί το υπηρετούν, δεν το ελέγχουν, ούτε συνδράμουν την κοινωνία για την όποια αδικία υφίσταται. Και τελικά, εκεί όπου δεν υπάρχουν κανόνες ή όπου ατονούν, ισχύει ο νόμος της ζούγκλας με ανθρώπους στο ρόλο του ζώου.
Το έργο μας είναι ένα παιχνίδι σκακιού, μόνο με τα βασικά πιόνια. Επιδεικτικά απουσιάζουν τα περισσότερα, δηλαδή η κοινωνία. Το μένος εναντίον της συσπειρώνει τους ανθρώπους της εξουσίας, που συνήθως αγνοούν τη ζωή των άλλων, αλλά βρίσκουν τη ζωή εν γένει διασκεδαστική, ενδιαφέρουσα, με στόχους αλλά χωρίς κανόνες.
Η γυναίκα Αρτούρο Ούι σαν επινόηση -όχι για πρόκληση- συμβάλλει στην ανάδειξη μιας εξουσίας ανεξαρτήτου φύλου. Δημιουργεί πρόκληση για μια διαφορετική διαμεσολάβηση όταν αμφισβητεί το κέντρο βάρους του κέρδους.Ο εξωραϊσμός του φονιά πρέπει να αποτραπεί και η διαδικασία του εξωραϊσμού να φανερωθεί. Ο δράστης να πάρει τη θέση που του αρμόζει στη ιστορία. Οι ρομαντικοί μύθοι να μην είναι το μέτρο για τον ηρωισμό, αλλά ο τρόπος να γελοιοποιηθεί ο ήρωας-σφαγέας.
Το ζήτημα της «αποστασιοποίησης» θα δοθεί στην παράσταση μας μέσα από τις κωμικές δυνατότητες, που μας δίνει ο μοναχικός και απονευρωμένος «κόσμος» του έργου.


Από 28 Μαΐου έως 9 Ιουνίου 2008

στο Θέατρο «Σχεδία» (Βουτάδων 34, Γκάζι).

Στις νέες φυτείες

Στις νέες φυτείες

Μόνο από μισθοφόρους οι κόκκινες στρατιές
Και ποδοβολητά στων ποιητών τις ράχες
Ριπές οι μέρες γάζωναν τα τελευταία στάχυα
Ο ένας καθρέφτης έσταζε μετά τον άλλον αίμα
Και χνώτο ραγισμένο
Εν σωτηρίω έτει
Αμίλητα γεννιούνται τα παιδιά ‘βγάζουν νυχάκια
Κι αφρίζουνε κακό οι γενέθλιοι τόποι
Θεών και ανέμων
Εν σωτηρίω έτει
Ανατριχιάζει ο μυστηριακός μες στο εικόνισμα
Στιλβώνουν τα χαϊμαλιά τού θαύματος οι νεωκόροι
Τάμα σου τάζω! Τάμα!
Αντήχησε το χαϊδεμένο κι έταξε μέλι ελάτης
Εν σωτηρίω έτει
Κάπνισαν μαύρα όλα μαζί τα μανουάλια πυρωμένα
Κι άστραψαν οι κιθάρες στεντόρειες χορδές
Πάνω στ’ ανδρείκελα που συνωστίζονταν
Πρώτα τραπέζια πίστα κι οι πίσω όρθιοι
Τα ίδια όλοι ήθελαν με βουλιμία
Να φτιάξουνε κοιλιά
Και πρόσωπα λουστραρισμένα
Δια χειρός γνωστού χειρούργου
Εν σωτηρίω έτει
Κανείς δεν είδε τις χορδές που άναψαν
Μονάχα ένας στη γωνία που είχε στήσει
γιορτή ο σκοτεινός
«ορκίσου τη ζωή σου!»
ούρλιαξαν οι χορδές και έσπασαν
πάνω στους πλαστικούς μαστίγια
σήκωσε το ποτήρι:
Στου λόγου μου το αληθές οργώνω
Τα κομποδέματα του μύθου σπέρνω
Στις άγουρες φυτείες μου φυτρώνω
Της νύχτας τη βροχή καρποφορώ

Εσύ
αηδόνι

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Άραγε πως είσαι στ' αλήθεια

Άραγε πως είσαι στ' αλήθεια

Σήμερα, σκέφτηκα,
πως είσαι μια κούκλα,
μα δεν ξέρω, από τι, υλικό.
Κέρινη, φοβάμαι, μη λιώσεις.
Από πορσελάνη: κρύα και εύθραστη.
Πλαστικό, μήπως?
Φαίνεται δεν κοίταξα, καλά.


Σε τι, υλικά,
να σε ψάξω.
Γυαλίζουνε στο φως του φεγγαριού?


Για μένα,
μόνο στα γραπτά,
ήσουν μια οπτασία.
Μόνο,
στα γραπτά.



Για μένα,
είσαι εντελώς,
πραγματική.
Αυτό σου φωνάζω,
τούτο το βράδυ.
Με ακούς,
πίσω από το τζάμι?


Την αγάπη μου

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Για να ταξιδέψω, φτάνει να υπάρχω»


Gao, Mali: a man sits on a windowsill to watch Nigeria v Mali in the Africa Cup of Nations Photograph: Jerome Delay/A

Ένα απόσπασμα του ποιητή από το Βιβλίο της Ανησυχίας
...Εάν φαντάζομαι, βλέπω. Τι παραπάνω κάνω ταξιδεύοντας; Μόνο μια αδυναμία ακραία της φαντασίας δικαιολογεί τη μετακίνηση σαν μέσο πλήρωσης των αισθήσεων. «Κάθε δρόμος, μέχρι κι αυτός ο δρόμος του Έντεπφουλ, θα σε οδηγήσει στην άκρη του κόσμου». Αλλά η άκρη του κόσμου, από τότε που ο κόσμος εξαντλήθηκε όταν τον φέραμε όλον βόλτα, είναι το ίδιο το Έντεπφουλ απ’ όπου έφυγες. Στην πραγματικότητα η άκρη του κόσμου, όπως και η αρχή του, είναι η προσωπική μας σύλληψη του κόσμου. Μέσα μας είναι που τα τοπία έχουν τοπίο. Γι’ αυτό όταν τα φαντάζομαι, τα δημιουργώ. Αν τα δημιουργώ υπάρχουν, και εφόσον υπάρχουν, τα βλέπω όπως βλέπω και τ’ άλλα. Γιατί να ταξιδέψω; Στη Μαδρίτη, στο Βερολίνο, στην Περσία, στην Κίνα, στον καθένα από τους δύο Πόλους, πού αλλού θα βρισκόμουνα παρά μέσα σε μένα τον ίδιο, με τη δική μου ιδιαιτερότητα και το δικό μου τρόπο να αισθάνομαι.Η ζωή είναι αυτό που εμείς την κάνουμε να είναι. Τα ταξίδια είναι οι ταξιδιώτες. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που βλέπουμε, είναι αυτό που είμαστε.


A flash of lightning over Piraeus, near Athens, during a torrential rainstormPhotograph: 




O Φερνάντο Πεσσόα, πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας, γεννήθηκε στη Λισαβώνα το 1988. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του παρέμεινε αδημοσίευτο μέχρι το θάνατό του το 1935. Τα άπαντά του εκδόθηκαν σε οχτώ τόμους υπογεγραμμένα από 27 διαφορετικές προσωπικότητες -όλοι alter ego του Πεσσόα, που προτιμούσε να χρησιμοποιεί άλλα ονόματα εκτός από το δικό του. Στα ελληνικά κυκλοφορούν μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία του όπως Ο Αναρχικός Τραπεζίτης (εκδ. Γράμματα), Εγώ και οι άλλοι (εκδ. Printa), Η ώρα του Διαβόλου (εκδ. Νεφέλη), Το βιβλίο της Ανησυχίας (εκδ. Αλεξάνδρεια). Μπορείτε να βρείτε τον πλήρη κατάλογο με τα βιβλία του στα ελληνικά εδώ.
ΠΗΓΗ http://www.doctv.gr/ 
Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Καληνύχτα Άνθρωποι...

Καληνύχτα Άνθρωποι...


Δεν είναι οι Δράκοι οι φτερωτοί που με τις φωτιές τους τα δάση καίνε...
Δεν είναι ο Φοίνικας που πέθανε στον αέρα και σκόρπισε στάχτη στον Ουρανό...
Δεν είναι ο Μέλκορ που η κακία του γέμισε με Σκιές τα όμορφα ξέφωτα της γης...
Δεν είναι τα τύμπανα των Γιγάντων που ρίχνουν με τον ήχο τους τα δέντρα καταγής...
Δεν είναι ο οργησμένος Ποσειδώνας που σκοτεινιάζει της Θάλασσας τα νερά...
Δεν είναι οι κραυγές των Λύκων του Βορρά που σπέρνουν τον Φόβο τις Νύχτες...
Δεν είναι τα Πνεύματα των Βουνών που Φτύνουν την λάβα τους σε κάθε ζωντανό...
Δεν είναι ο Ωρίωνας ο Κυνηγός που τα ζώα αφανίζει...

Είναι ο άνθρωπος που η δίψα του και η πείνα του τελειωμό δεν έχουν...
Είναι ο άνθρωπος που η τρέλλα του και η φιλοδοξία του αχόρταγες μένουν...
Είναι ο άνθρωπος που το μίσος και η ζήλεια του για ότι δεν έχει σε Θηρίο μοχθηρό τον μετατρέπει...
Είναι ο άνθρωπος που την συνείδηση και τις Αξίες του στις Σκιές των πιο Άγριων γκρεμών έχει πετάξει...

Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που έμειναν πίσω...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που γεννήθηκαν με χρέος απέναντι στην Σκοτεινιά να σταθούν...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που χάρισαν την ελευθερία τους στην Φύση...
Είναι κι εκείνοι οι Άνθρωποι, που πλέον ξύπνησαν και βγήκαν από τον ύπνο των Σκιών...

Και τώρα... οι δρόμοι τους ήρθαν αντιμέτωποι...
Η Σύγκρουση Δύο Κόσμων πλησιάζει...
Άνθρωποι εναντίων ανθρώπων...
Οι μεν μιλάνε την γλώσσα της ζωής...
Οι δε... την γλώσσα του θανάτου...

Κριτής ο Μέγας Ουρανός...



Καλή σας νύχτα και καλό σας ξημέρωμα...

http://the-journey-begin.pblogs.gr/2007/09/101392.html
Purple Haze over Lake Crescent, Olympic National Park, Washington.jpg
0004(1024x768).jpg

...Εμπιστοσύνη...

...Εμπιστοσύνη...


Σε μια σπάνια φωτογραφία.
Φυσικά ο φωτογράφος δεν ζει πια, αφού έγινε αμέσως αντιληπτός.
Πάντως τον ευχαριστώ για την φωτογραφία που πρόλαβε να βγάλει.
Είναι μια φωτογραφία όπου δείχνει εμένα και την μικρή μου φίλη.
Στην φωτογραφία αυτή η φίλη μου είναι προβληματισμένη και θέλει ησυχία.
Έτσι βρεθήκαμε μακριά από τον κόσμο και τον θόρυβους.
Το μόνο που κάνω εγώ είναι να την προσέχω και να συντροφεύω την μοναξιά των σκέψεων της.
Την καταλαβαίνω συχνά χωρίς να μιλά. Μόνο με τους "τόνους" των σκέψεων της. Κι όταν δεν μπορώ να καταλάβω... απλά την εμπιστεύομαι.
Δώστε προσοχή στα αφτάκια της:)
χωρίς τίτλο999999.bmp

Σκιά και Γκρεμός

Οι Νυχτερινοί μου Δρόμοι...


Γύρισα από την βόλτα μου, από τους νυχτερινούς μου δρόμους.

Κρυφά από άλλα βλέμματα και ύποπτες αισθήσεις

πέρασα μέσα από των μικρών στενών τις σκιές στους δρόμους που λατρεύω.

Πρώτος απ'ολους με περίμενε ο Νάνος Φούγκρλι, με την μακριά του την γενιάδα

σφυρίζοντας ανέμελα κάτω από την κόκκινη σκουφιά του.

Συνέχισα να προχωρώ στα πέτρινα σοκάκια και στην μύτη μου φτάσανε μυρωδιές

της κυρα-Γιασεμιάς που στέκει όρθια και αγέρωχη κάτω από την λάμπα των μικρών νεράϊδων

που φωτίζουνε τις μικρές γωνιές των δρόμων.

Στάθηκα να πώ ένα "γειά" στον κατσουφιασμένο από πάντα Γίγαντα Γκράμπα.

Μια ζωή τις καραμέλες του ψάχνει να βρεί σε ξένα μέρη

και ποτέ του δεν μπορεί να θυμηθεί την πουκαμισο-τσέπη του να ψάξει.

Τα βήματα μου αργά και σταθερά να μη χάσω από τα μάτια μου ούτε σπιθανμή από τούτη τη γειτονιά.

Τραγούδια απαλά και χαμόγελα αυθεντικά από μικρά και μεγάλα Ξωτικά...

Και το Φεγγάρι έχει φορέσει πάλι το χαρούμενο ντροπαλό του πρόσωπο.

Σας ορκίζομαι κοκκίνησαν τα μάγουλα του!

Και στάθηκα στις Πύλες που κρύβουν πίσω τους την χώρα πέρα από την Δύση.

Μα πάλι απ'εξω τους στεκόταν ο γηραιός ο Λούπνορ...

Ο Περήφανος Φύλακας της Πύλης, ένας από τους τελευταίους Λύκους της Σκοτεινιάς

μιας φυλής που χάθηκε στα κύματα του χρόνου όπως κυλά σάυτή τη γειτονιά.

Πήγα να τον ρωτήσω για το αύριο, το τώρα και το χθές.

"Πότε Άξιος θα κριθώ, Μεγάλε Λούπνορ! Τις Πύλες να διαβώ... στον κόσμο μου να φτάσω?

Πότε Άξιος θα κριθώ, Μεγάλε Φύλακα της Πύλης! Από την εξορία μου αυτή... πίσω να επιστρέψω?"

Κι εκείνος με την βαθιά του την φωνή... την ίδια απάντηση μου δίνει.

"Την Αξία κανείς δεν θα την κρίνει. Τα χρόνια σου είναι κοντά στους χρόνους της γειτονιάς που νυχτοπερπατάς. Μα είναι και μακριά η προσμονή έξω από των σκιών το δρόμο."

Έσκυψα το κεφάλι μου για μια φορά ακόμα.

Και όπως στις Πύλες έφτασα, τώρα πίσω επιστρέφω...

Χαιρετώ τα πλάσματα, τους φίλους και τ'αστέρια. Στο ντροπαλό Φεγγάρι μελαγχολικά κοιτώ κι ένα νεύμα κάνω.

Χαμηλώνει το φώς του από σεβασμό καθώς γνωρίζει ότι τα μάτια μου αδύναμα στέκουν στο φώς το δυνατό.

Μέσα από τις σκιές που πέρασα, των μικρώ στενών δρόμων,

έτσι και τώρα περνώ στο χλωμό μου κόσμο να επιστρέψω...

Εκεί που εξορίστηκε η φυλή των Παλαιών Ανθρώπων...

Εκεί που εξοριστήκαμε από δικά μας λάθη...

Σε όνειρα και φίλους λιγοστούς θα σταθούν και πάλι οι ελπίδες.

Σε βήματα σιγής θα αντέξει η προσμονή μου.

Σε βλέμματα σιωπής... κατανόηση θα ψάχνω μέσα από μάτια άλλα...

Δεν είμαι μόνος μου!

Κι όμως πάντα ήμουν...

Σαν τους λύκους και τους αετούς ένα πέρασμα οριακό θα ψάχνω.

Εδώ πίσω... στον κόσμο που λάμπει χλωμά...

Μα μέσα του αντέχουν ακόμη κάποια πρόσωπα φωτεινά...

Αυτά που φίλους της ζωής μου αποκαλώ...

Και που την ζωή μου ένωσα με αυτούς...

Με υπόγραφή από χαμόγελα, δάκρυα και αίμα...



Καλό σας Ξημέρωμα και Όνειρα Άστροφωτισμένα...


http://the-journey-begin.pblogs.gr/2007/09/mperen-kai-loythien-4.html#c102145c179153

Save_Me_by_yuumei.jpg
404499367_5efb1da861.jpg
ΣΤΕΝΑ.jpg


Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Ατελείωτη Αγάπη μου ~ Romantic Poetry ஜ

Κηλίδες αγάπης


Κηλίδες αγάπης

Η αγάπη είναι ένας καμβάς φτιαγμένος από τη φύση και κεντημένος από τη φαντασία, είχε πει ο Βολταίρος. Τα λόγια του επαληθεύει, με τον καλύτερο τρόπο, η τέχνη. Η αγάπη παίζει ένα τεράστιο (και αναπόφευκτο) ρόλο σε διάφορα εκφραστικά μέσα: την ποίηση, το μυθιστόρημα, τα τραγούδια, τις ταινίες, τα εικαστικά έργα κ.λπ.
Όσοι υποστηρίζουν πως η αγάπη είναι μια αισθητική αντίδραση, λένε ότι τα αισθήματα που προκαλεί είναι αδύνατον να αποδοθούν με τη λογική που διέπει τη γλώσσα. Μπορούν μόνο να περιγραφούν μεταφορικά, με τον τρόπο της τέχνης. Αυτό ακριβώς επιχειρούν δέκα σύγχρονοι Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες που ζουν και δουλεύουν στην Αθήνα, σε μια ομαδική έκθεση που εγκαινιάζεται τη Δευτέρα στο Café-Bar BOO! και τιτλοφορείται, περιπαικτικά, «Tainted Love/ Κηλιδωμένη Αγάπη». Με τα έργα τους αποτίνουν έναν… σκανταλιάρικο φόρο τιμής, παίζοντας (κυριολεκτικά) με την έννοια της αγάπης: από την υλιστική της θεώρηση ως φυσικό φαινόμενο (μια γενετήσια ορμή που υπαγορεύει τη συμπεριφορά μας), μέχρι την πνευματική της διάσταση που, στην πιο εξιδανικευμένη εκδοχή, μας επιτρέπει να αγγίξουμε το Θεϊκό.

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΙΡΗ ΝΟΜΙΖΩ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΑΙΡΗ







ΝΟΜΙΖΩ
Δεν ξέρω, μα νομίζω,
όσο ζω και σε γνωρίζω,
δεν είμαι σίγουρη, νομίζω,
δε μου κάνεις.
Περνάει στο σώμα μου ένα ρίγος.
Ήτανε χάρτινος ο πύργος.
Κι εσύ, είσαι λίγος... τόσο λίγος,
δε μου φτάνεις.
Ξέρω, μου τάζεις κι άλλα,
με παρασύρεις σε μεγάλα
όνειρα. Μα... στάλα, στάλα...
κι είναι λίγο.
Κι είμαι πλημμύρα σαν "Τοξότης"
κι είσαι διπλή προσωπικότης,
κι είναι μηδέν η ορατότης,
και ...θα φύγω.


 


ΣΥΓΧΥΣΗ


Περίμενα τον έρωτα, κι ήρθες εσύ.
Και νόμιζα πως ήτανε εκείνος.
Τον κέρασα το πιο γλυκό κρασί,
και μες στη σύγχυση, Σκορπιός,Ζυγός,Καρκίνος,
ούτε που ρώτησα ποιός είσαι αστερισμός.
Μου έφτανε που ήρθες, τι Παρθένος,
τι Υδροχόος, τι Τοξότης, τι Κριός,
ήσουν εσύ, η μοίρα μου, σεισμός.
Δεν ήσουν ξένος.
Ζήσαμε έντονα,δοθήκαμε τρελλά,
με μια πρωτόγνωρη ερωτική μανία.
Φτιάχναμε όνειρα μεγάλα και πολλά
όμως, χωρίσαμε. Τι ειρωνεία...
Τι μεσολάβησε, ποιός έφταιξε, κανείς.
Το πιθανότερο κι οι δυο.Μες τη ζάλη,
μπερδέψαμε τον έρωτα μ΄αυτό,
που ήταν μόνο, μια σύγχυση, μεγάλη.

Λόγια απλά....

Λόγια απλά....

Tumblr_m72bqrxxa81qai6zio1_500_large
Όταν το φύσημα του ανέμου σου χαϊδεύει τα μαλλιά
και είμαι μακριά και δε μπορώ να σ΄αντικρύσω
θέλω να σκέφτεσαι ότι κάπου μια καρδιά
σ΄αναζητά... και σου φωνάζει ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ...

Tumblr_m7d6x6bhfo1r2d8z0o1_500_large
Όταν το βλέμμα σου μιλά με τη σιωπή
και είμαι μακριά και δε μπορώ να σου μιλήσω
σκέψου πως κάπου υπάρχει μια ψυχή
που στα όνειρά της σου φωνάζει ΕΛΑ ΠΙΣΩ...
4137_8d93_480_large
Θα΄μαι κοντά σου κάθε ώρα και στιγμή
κι ας θέλει ο χρόνος να΄μαι μακριά σου...
θα σε ζεσταίνω όπως ο ήλιος την αυγή
πνοή θα δίνω στα χαμένα όνειρά σου...

Για ένα σου χαμόγελο!...

Για ένα σου χαμόγελο!...



Όταν κάποιοι
σε κάνουν να στενoχωριέσαι...
xamogelo-omorfa logia-χαμόγελο-όμορφα λόγια-στενοχώρια-θλίψη
Σκέψου...
Πως κάποιοι άλλοι πεθαίνουν
για ένα σου... Χαμόγελο...!!!

alt=

Τα λέμε...

Τα λέμε...


Λόγια καθημερινά, αληθινά...
που αγγίζουν... νομίζω, κάθε καρδιά!
Καληνύχτα σας!
τα λέμε-Ελεωνόρα Ζουγανέλη-Eleonora Zouganelh
Αγαπημένε η ζωή
Κυλάει σαν ποτάμι
Πίνει απ' τα δάκρυα βροχή
Μα στάζει σε ένα τζάμι
Πες μου τι σημαίνει "τα λέμε"
Φεύγουν για πάντα οι στιγμές μ' ό,τι καίμε
Τα λέμε...
Τόσο γενική αυτή η φράση
Ταιριάζει τέλεια στην κρύα σου στάση
Τα λέμε...
Να αγκαλιαστούμε τελευταία φορά
Να κλαίμε...
Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις
Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις
Τα λέμε!
Ποιός σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα
Σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα
Χειρότερο και από βρισιά
Τα λέμε...
Έπρεπε απλά να πεις
Αντίο...
Πόση υποκρισία γλιτώνεις
Θέλει να έχεις ψυχή να πληγώνεις
Τα λέμε...
Είναι της καρδιάς μου απορία
Ανωτερότητα δε θέλω καμία
Κυλιέμαι...
Νομίζεις πέφτω χαμηλά Μα εγώ
τιμάω το τέλος και νιώθω
Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις
Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις
Τα λέμε!
Ποιος σου 'χει μάθει να σκοτώνεις με ψέμα
Σκληρούς ανθρώπους να πατάς σαν εμένα
Χειρότερο και από βρισιά
Τα λέμε...
Έπρεπε απλά να πεις
Αντίο, τελειώσαμε, φύγε!
Μην τολμήσεις να με βρεις ξανά
Δεν τα λέμε πια ποτέ
Θέλω μόνο να ξεχάσω
Μπάσταρδε πονάνε οι λέξεις
Εγώ πεθαίνω και εσύ θέλεις να παίξεις
Τα λέμε!
Χειρότερο και από βρισιά

Τα λέμε...

Άκου κάτι αληθινό

Αγάπη μου αντίο, πονάω... γαμώτο

Αγάπη και Χρόνος...

Αγάπη και Χρόνος...



Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Όλοι τότε την περιγελούσαν και της έλεγαν «εμείς πάντα το λέγαμε ότι μόνο η αγάπη δεν φτάνει».
Αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι, παρά τα δάκρυα που θόλωναν το βλέμμα της, βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει :
«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της μʼ ένα εντυπωσιακό σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησε με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Ευδαιμονία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Χαμένη στον γυάλινο κόσμο της ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Το Μίσος έριχνε άγριες ματιές στην Αγάπη και η Ειρωνεία μισογελούσε και της μόρφαζε, ενώ συνέχιζαν να κάνουν βόλτες με μια γρήγορη θαλαμηγό, απολαμβάνοντας το θέαμα: το νησί βούλιαζε κι η αγάπη μόνη στʼ ακρογιάλι…

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».
Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε.
Όταν έφτασαν ασφαλείς στην στεριά, ο κύριος την άφησε στο πανέμορφο «λιμανάκι της αγκάλης» και συνέχισε αργά και σίγουρα το δρόμο του.
Η Αγάπη ένοιωσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο αλλά ήταν τόση η ταραχή της, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του.

Γνωρίζοντας πόσα του χρωστούσε, που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση :
« Γνώση, ποιος με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος», της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
« Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Παραλήρημα

Παραλήρημα...

Παραλήρημα...

Η όψη σου ολόλαμπρη ...
Όμορφη...γυμνή...στην άκρη της θάλασσας...
Το κύμα παλεύει να σε αγκαλιάσει...
Σε ποθεί...σε θέλει...
Ο ήλιος σε βλέπει...σου χαμογελά ...
παραλήρημα-Απόστολος Βεργίνης-ποιήματα
Προσθέτει το φως του στην λάμψη σου...
Τα μακριά σου μαυρισμένα πόδια...
σταυρώνουν θεϊκά σε ένωση θαύματος...
Τα μικρά στητά σου στήθη ανεβοκατεβαίνουν ...
Πνοή παίρνουν απ την καρδούλα σου...
Τα μαλλιά σου χύνονται πάνω
στην ξανθή άμμο παίρνοντας το χρώμα της...
παραλήρημα-Απόστολος Βεργίνης-ποιήματα
Ένα διαμάντι μέσα σου ....
Δονεί όλο τον κόσμο....
Ρυθμός... όραση... κίνηση...
Απόλαυση ...τελειότητα ....
Έρωτας...μυσταγωγία ...

ΒΕΡΓΙΝΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Ένα παιδί...μετράει τ'άστρα.

 

Ένα παιδί...μετράει τ'άστρα.




Η Δύναμη της Θέλησης για γνωση
το αναφαίρετο δικαίωμα να παλεύεις
για τα βαθύτερα ονειρα και Θέλω σου
η Ελευθερία της βούλησης μα και της
έκφρασης..ο αγώνας για αυτο που αληθινά
αγαπάς..η στυφα πικρή γεύση της αδικίας
στο πετσί..ο πολυαγαπημένος μου Μελιος
του Μενέλαου Λουντεμη.

Ενα βιβλίο που με χάραξε βαθια..σε νεαρή
ηλικία..ενα βιβλίο που ξαναδιάβασα πολυ
αργότερα..μετα απο ασχημες αγρύπνιες..
τίποτε..οσες φορές και αν τα μετρήσω
Μαζί του ή χώρια του
 ένα ..ενα..τιποτε δεν αλλάζει..







    Όλα στη Θέση τους.!






Γι'αυτό λοιπόν...
Άγια Μνήμη 
του παιδιού που ήμουν 
κάποτε 
δεν θα σε προδώσω........!!!







Στο είπα...







θα Ανθίσουνε
Εφέτος


♫ ✿⊱╮



Του έρωτα ψυχή μου ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΡΗΓΑΣ


Του έρωτα ψυχή μου

Πάνω στην έρημο/ ταξίδι ο νους με το φιλί /ακολουθεί τις μνήμες μεσ’ στη δική μας θάλασσα/ Βουλιάζει μέσα το κορμί/ κι η προδοσία, /σ’ ένα ναυάγιο πειρατών/ απεγνωσμένα αναζητά τη σκουριασμένη άγκυρα/
Της χωρισμένης της ψυχής μαρτύριο/ Παρέκκλιση συνειδητή που έγινε παραίσθηση,/ ώρες ατέλειωτες να σου χαϊδεύω τα μαλλιά/ και να φιλώ μεσ’ στο νερό το κόκκινο φεγγάρι/ που μου ματώνει το μυαλό/
Δεν ήσουν έρωτας εσύ, δεν ήσουνα ποτέ/
Εσύ γεννήθηκες ψυχή/ απ’ τη δική μου την ψυχή μ’ ένα σκοπό/
Στον έρωτα να βάλεις την ψυχή μας/ για να κρατήσει μια ζωή/
Μόνο στην ποίηση, του έρωτα η ψυχή,/ μα δεν την είχε δει κανείς πριν σε γνωρίσω/ Καληνύχτα ψυχή μου!/ Όταν η σκέψη βουλιάζει μεσ’ στη σιωπή/ μόνο η καρδιά παλεύει με τα κύματα/ ανάσα μου καυτή του έρωτα ψυχή μου.

Ευαγ. Ρήγας

" Το καλοκαίρι κι αν χαθεί ο έρωτας θα στο θυμίζει…
Καλή εβδομάδα!!! "

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

της αξέχαστης Σύλβια Πλαθ:

της αξέχαστης Σύλβια Πλαθ:


Αρνήθηκα να ερμηνεύσω. Είδα
ότι ο ονειροπόλος μέσα της
με είχε ερωτευτεί, αλλά δεν το ήξερε.
Εκείνη τη στιγμή ο ονειροπόλος μέσα μου
την ερωτεύτηκε, και το ήξερα.

Στον κεραυνοβόλο έρωτα αναφέρεται η Πολωνή νομπελίστρια Βισουάβα Συμπόρσκα (1923-2012) και στον ρόλο του τυχαίου στη γέννηση του έρωτα:
Πίστευαν και οι δύο ακράδαντα
ότι ένα ξαφνικό πάθος τούς ένωσε.
Μια τέτοια βεβαιότητα είναι ωραία,
αλλά η αβεβαιότητα είναι ακόμη πιο ωραία.

Αφού δεν έτυχε να συναντηθούν ποτέ στο παρελθόν, ήταν πεπεισμένοι
ότι τίποτα δεν είχε υπάρξει μεταξύ τους.
Αλλά τι λένε οι δρόμοι, οι σκάλες, οι διάδρομοι –
μήπως είχαν προσπεράσει εκεί ο ένας τον άλλον ένα εκατομμύριο φορές;

Θα ’θελα να τους ρωτήσω
αν θυμούνται –
τη στιγμή που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά τους
σε κάποια περιστρεφόμενη πόρτα;
Ίσως ένα «συγγνώμη» που ειπώθηκε μέσα στο πλήθος;
Ένα κοφτό «λάθος νούμερο» στο ακουστικό του τηλεφώνου; –
Αλλά ξέρω την απάντηση.
Όχι, δεν θυμούνται.

Θα τους ξάφνιαζε αν μάθαιναν
ότι η Τύχη έπαιζε μαζί τους
για χρόνια.


Όταν πλέον ο έρωτας εγκατασταθεί στην ψυχή, ο ερωτευμένος ποιητής εκφράζει τον θαυμασμό του προς τον εξιδανικευμένο αγαπημένο του χωρίς να φείδεται υπερβολών. Η Σαπφώ γράφει:

τ’ αστέρια γύρω από την όμορφη σελήνη
αμέσως κρύβουν το λαμπερό τους πρόσωπο
μόλις αυτή ολόκληρη αστράφτει πάνω στη γη…

Με φεγγάρι παρομοιάζει την αγαπημένη του και ο ε. ε. Κάμινγκς (1894-1962):

κρατώ την καρδιά σου μαζί μου (την κρατώ μες
στην καρδιά μου) δεν την αποχωρίζομαι ποτέ (όπου
κι αν πάω πηγαίνεις κι εσύ, καλή μου, κι ό,τι γίνεται
από μένα μόνο είναι δικό σου έργο, αγαπημένη μου)
                                                                                     δεν φοβάμαι
καμία μοίρα (γιατί εσύ είσαι η μοίρα μου, γλυκιά μου) δεν θέλω
κανέναν κόσμο (γιατί ομορφιά μου εσύ είσαι ο κόσμος μου, ο αληθινός)
και είσαι εσύ ό,τι από πάντα σημαίνει ένα φεγγάρι
κι ό,τι ένας ήλιος πάντα θα τραγουδάει είσαι εσύ

Μπροστά στον έρωτα η πολιτική εξαφανίζεται, έχει ειπωθεί πολλές φορές, με διάφορους τρόπους. Ιδού πώς εκφράζεται αυτή η πραγματικότητα με τον τρόπο του Γ.Μπ. Γέιτς  (1865-1939), στο ποίημα «Πολιτική»:

Πώς μπορώ, μ’ ένα κορίτσι να στέκει εκεί,
Προσοχή να δώσω
Στην ιταλική ή στη ρωσική
Ή στην ισπανική πολιτική;
Κι όμως να ένας κοσμογυρισμένος
Που ξέρει για ποια πράγματα μιλάει
Κι ένας πολιτικός
Που πολύ έχει διαβάσει και σκεφτεί,
Κι ίσως όσα λένε να ’ναι αλήθεια
Για τον πόλεμο και τον κίνδυνο πολέμου,
Αχ και να ’μουν πάλι νέος
Και στην αγκαλιά μου σφιχτά να την κρατούσα!

Τον σαρκικό πόθο εκφράζει, με χιούμορ, ο Κάτουλλος, (87π.Χ.- 57π.Χ.):

Σε παρακαλώ, γλυκιά μου Σεπτιμίλλα,
θησαυρέ μου εσύ, μονάκριβό μου πλάσμα,
κοντά σου κάλεσέ με το απόγευμα να ’ρθω·
αν όμως με καλέσεις, γνώμη μην αλλάξεις, μην ξεπορτίσεις,
ούτε την πύλη ν’ αμπαρώσεις,
σπίτι να μείνεις και να ετοιμαστείς
γιατί εννιά φορές στα χέρια μου θα χύσεις.
Αν θέλεις, έρχομαι αμέσως τώρα
γιατί παράφαγα και είμαι καυλωμένος
κι αντί για σένα τον χιτώνα μου τρυπώ.

Με το ίδιο ύφος, ο Λατίνος ποιητής, περικλείει σε δυο σύντομους στίχους τις δύο καταστάσεις μεταξύ των οποίων κινείται διαρκώς ο ερωτευμένος άνθρωπος, την ευτυχία και τη δυστυχία:

Μισώ και αγαπώ. Και ίσως θέλετε να μάθετε τον λόγο.
Δεν ξέρω, αλλά έτσι νιώθω και υποφέρω.


Εξίσου λιτά και πυκνά εκφράζει ο Αμερικανός Τομ Γκαν (1929-2004) μια κατάσταση κοινή: τον έρωτα που έσβησε, την ερωτική σχέση που δεν υπάρχει:

Η σχέση τους συνίστατο
Στο να συζητάνε αν υφίστατο.

Η 68χρονη Αγγλίδα Γουέντι Κόουπ προσπαθεί με στίχους κυνικούς να διασκεδάσει τον πόνο του χωρισμού:

Η μέρα που μετακόμισε ήταν φριχτή –
Έζησε μια κόλαση το βράδυ εκείνο.
Δεν ήταν η απουσία του το θέμα
Αλλά ότι και το ανοιχτήρι είχε χαθεί.

Από την οδύνη του έρωτα, γεννιέται όμως και μεγάλη τέχνη. Γνωστό κι αυτό. Η 69χρονη νεοϋορκέζα Λουίζ Γκλουκ γράφει στο ποίημα «Ορφέας»:


Ω Ευρυδίκη, εσύ που με παντρεύτηκες για τα τραγούδια μου,
γιατί έρχεσαι σ’ εμένα ζητώντας παρηγοριά;
Ποιος ξέρει τι θα πεις στις Ερινύες
όταν τις συναντήσεις πάλι.

Πες τους ότι έχω χάσει την αγαπημένη μου·
είμαι εντελώς μόνος τώρα.
Πες τους ότι δεν υπάρχει τέτοια μουσική
χωρίς αληθινή οδύνη.

Στον Άδη, τραγούδησα γι’ αυτές· θα με θυμούνται
Την οριστική απώλεια του αγαπημένου με τον θάνατο, έχει χωρέσει σε τέσσερις απαράμιλλες στροφές ο Γ.Χ. Όντεν (1907-1973), σε ένα ποίημα που έγινε ευρύτατα γνωστό μετά την απαγγελία του στην ταινία «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία»:

Ας σταματήσουν τα ρολόγια και το τηλέφωνο ας κοπεί,
Στον σκύλο δώστε ζουμερό κόκαλο, μη γαβγίσει,
Φιμώστε όλα τα πιάνα, με πνιχτούς τυμπανισμούς
βγάλτε το φέρετρο, κι ας έρθει ο κόσμος να πενθήσει.

Κύκλους ας κάνουνε ψηλά, θρηνώντας τ’ αεροπλάνα
Χαράζοντας στον ουρανό το άγγελμα: Δεν Ζει πια,
Μαβιές κορδέλες βάλτε στ’ άσπρα περιστέρια
Φορέστε γάντια, τροχονόμοι, μαύρα, βαμβακερά.
  
Βοράς ήταν και Νότος μου,  Δύση κι Ανατολή μου,
Η εργάσιμη βδομάδα μου, η αργία της Κυριακής,
Η μέρα μου κι η νύχτα μου, τα λόγια μου, η φωνή μου·
Αγάπη που τη νόμιζα αιώνια: σφάλμα ολκής.

Δεν θέλω πια τ’ αστέρια: σβήστε τα όλα·
Να φύγει το φεγγάρι, ο ήλιος να ξηλωθεί
Αδειάστε τον ωκεανό, το δάσος ξεριζώστε·
Κανένα πράγμα σε καλό πια δεν θα βγει.

Σήμερα, η τεχνολογία, το ίντερνετ, η κρίση έχουν πλήξει τον έρωτα; Θα ήταν ανόητος όποιος το ισχυριζόταν. Έχουν αλλάξει όμως οι τρόποι του έρωτα. Τα ερωτικά ραβασάκια για τα οποία μιλούν οι Λατίνοι ποιητές και οι τροβαδούροι της Αναγέννησης έχουν αντικατασταθεί από τα sms που φτάνουν στο κινητό. Μια εικόνα του έρωτα στην εποχή μας δίνει η δαφνοστεφής σύγχρονη Βρετάνη ποιήτρια Κάρολ Ανν Ντάφι, στο ποίημα «Μήνυμα»:

Φροντίζω το κινητό τώρα
σαν πληγωμένο πουλί.

Μηνύματα, μηνύματα, μηνύματα
γεμάτα με τις βαρυσήμαντες λέξεις μας.

Διαβάζω πάλι το πρώτο,
το δεύτερο, το τρίτο,

αναζητώντας τα μικρά σου xx,
νιώθοντας παράλογη.

Οι κώδικες που στέλνουμε
φτάνουν με σπασμένη χορδή.

Προσπαθώ να φανταστώ τα χέρια σου,
η εικόνα τους είναι θολή.

Τίποτα από όσα οι αντίχειρές μου πατούν
δεν θ’ ακουστεί ποτέ.