Αέρας

Ο άνεμος, λένε, είναι σιωπηλός και μόνο όταν βρίσκει στο δρόμο του εμπόδια αποκτά αίσθηση ενσάρκωσης. Ο άνθρωπος, λένε, είναι σιωπηλός και μόνο όταν ο άνεμος περάσει από μέσα του αποκτά φωνή. Όπως εκείνο το βιβλικό: και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού πνοήν ζωής και έγεινεν ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.

Αμνιακό υγρό, ζωή ψαριού, αμφίβιου, θηλαστικού. Το πρώτο κλάμα. Ο πόνος του αέρα μέσα σου. Διάταση πνευμόνων, αίσθημα πνιγμού κι αργότερα η μια αναπνοή διαδέχεται την άλλη. Όλη σου η ζωή μια αντανακλαστική λειτουργία. Εισπνοές και εκπνοές σε επανάληψη. Η βρεφική αναπνοή διαδέχεται το ασθενικό καλούπι του ενήλικα. Άλλη ποιότητα αέρα. Άλλος ρυθμός. Με τον καιρό, κάθε συναίσθημα βρίσκει την δική του αναπνευστική ταυτότητα. Η μέσα πνοή που μας θερμαίνει, μας δροσίζει, μας ταράσσει ή μας ηρεμεί. Ο ίδιος άνεμος από την πρώτη ημέρα του κόσμου περνά από στόμα σε στόμα, αγγίζει βουνά, πόλεις και θάλασσες.

Μοιρασμένες αναπνοές, μοιρασμένα μυστικά, μοιρασμένες αλήθειες. Εκείνο που με θρέφει, την ίδια στιγμή με καταστρέφει. Οξυγόνο σημαίνει οξειδώνω. Η πρώτη και η τελευταία αναπνοή, το πέρασμά μας απ’ αυτόν τον κόσμο. Αναπνέω σημαίνει υπάρχω. Σημαίνει σκέφτομαι και εκφέρω λόγο. Σημαίνει τραγουδώ και ελπίζω. Αναπνέω σημαίνει τίποτα δεν έχει ακόμα τελειώσει και όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Σημαίνει ενθουσιάζομαι, μοχθώ, πονάω, θλίβομαι, νικώ. Μόνο ο έρωτας, λένε, μπορεί να σου κόψει για λίγο την ανάσα κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή…

[Δημοσιεύθηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό ΛΥΚΟS
τ. 54 | σελ. 6]