- Φοβάσαι? - Φοβάμαι.

Η φωνή σου μέσα στη νύχτα. Τρυφερή.
''Τελείωσε?'' με ρωτάς. Δεν το σήκωσα ποτέ. Δεν με ρώτησες ποτέ τίποτα. Δεν απάντησα ποτέ.

Μου τελειώνεις. Και εσύ και ο ύπνος. Σηκώνομαι για ένα τσιγάρο, τι νόημα έχει να παλεύω με σεντόνια. Άδεια.
Ανοίγω τα παντζούρια. Αεράκι. Ξυπόλυτη, περιφέρομαι σε ένα άδειο σπίτι, στις τρεις τα ξημερώματα. Βάζω μουσική. Αυτό δεν ήθελα πάντα? Ελευθερία? Είναι άραγε?
Ελευθερία είναι η μήπως μοναξιά?

Εγώ το επέλεξα. Δεν θα πω όχι. Μα δεν μου αφήσανε και πολλές επιλογές. Έφυγα νύχτες. Έφυγα πρωινά. Λυπημένη. Κουρασμένη.
Κουρασμένη. Προσπαθώντας. Να αλλάξω αυτούς που αγαπώ. Γιατί?

Οι άντρες που αγάπησα για μικρό η μεγάλο διάστημα, είναι ένας άντρας. Ο άντρας που αγαπώ εκ γενετής, πριν από την γέννα μου και ίσως και μετά τον θάνατο μου. Όσοι κάποτε αγάπησα, εκείνον μου θύμιζαν και γι' αυτό με τράβηξαν. Άλλοι λίγο, άλλοι πολύ του έμοιαζαν. Στο βαθμό που του έμοιαζαν τους αγάπησα.

Πονάει η αγάπη? Όχι χαζή. Δεν είναι η αγάπη που πονάει. Πονάνε οι λέξεις και τα καμώματα. Ο εγωισμός. Η αγάπη δεν πονάει. Πονάει το φευγιό της. Από μέσα σου.

-Φοβίζει η αγάπη?
-Ναι.
-Τι φοβάσαι?
-Τα πάντα.
-Πιο πολύ?
-Τα αγιάτρευτα.
-Την μοναξιά την φοβάσαι?
-Λίγο.
-Τι άλλο φοβάσαι?
-Ότι θα φύγω και δεν θα (με) έχουν νιώσει.
-Ότι έφυγες?
-Και αυτό.
-Και τι άλλο?
-Πόσο φοβόμουν.
                                                          (και στην Μυρτώ, που μοιράστηκα μαζί της τα πιο τρελά μου όνειρα)