Ο παράδεισος
Παράδεισος,
μια μυστηριώδης λέξη, μια λέξη η οποία δείχνει ότι παλιά, πολύ παλιά
υπήρχε ένας όμορφος τόπος όπου ο άνθρωπος ζούσε ευτυχισμένος. Και δεν
ήταν μόνο ένας μύθος εβραϊκός, αλλά ήταν ένας μύθος που απλωνόταν σε όλο
τον τότε γνωστό κόσμο, που ξεκινούσε από την Μεσόγειο και έφθανε μέχρι
την Πρόσω Ασία. Και δεν ήταν ένας τόπος όπως πολλοί πιστεύουν σαν το
«Κήπο της Εδέμ» αλλά ένας τρόπος ζωής, μια μορφή ζωής. Και δεν ήταν ένας
τρόπος ζωής ο οποίος βασιζόταν στην αφθονία και τον πλούτο, αλλά ένας
τρόπος ζωής που βασιζόταν στην λιτότητα, Ήταν ένας κόσμος άχρονος, ένας
κόσμος ατάραχος, σταθερός, χωρίς ανάγκες και απαιτήσεις. Ένας κόσμος
ήπιος και αξιοπρεπής, χωρίς ιδιαιτερότητες, χωρίς ιδιοτροπίες, χωρίς
ατομικότητα, χωρίς εγωκεντρισμό, χωρίς ιδιοκτησία, χωρίς απληστία και
κλοπή Οι αρετές αυτού του κόσμου δεν ήταν αρετές του ατόμου, της
προσωπικότητας, διότι η προσωπικότητα δεν υπήρχε. Η εξάρτηση ήταν τόσο
μεγάλη που κανένας δεν μπορούσε να συλλάβει την ιδέα του ατόμου, της
προσωπικής αυτοδυναμίας, αλλά γνώριζε μόνο τις αρετές του συνόλου, τις
αρετές της ομάδας.
πίνακας:Georgia O Keeffe
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου