Το δάκρυ σου...πάνω στο φιλί μου...

Το δάκρυ σου...πάνω στο φιλί μου...

ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 10:59 μ.μ.

Ηθελα,να τρέξει ένα δάκρυ απο τα μάτια σου...
να κυλίσει στο πρόσωπο σου...και σαν φτάσει
στην άκρη των χειλιών σου...να είμαι εκεί!
να το πάρω στα δικά μου χείλη...και να γλυκάνω
τον πόνο σου...

~.~.~

~.~.~

Σε βρήκα ακουμπισμένη έξω στον κήπο μου...στην βάση της πέτρινης γούρνας με νερό...

Σούρουπο ήταν...ναι...ναι...θυμάμαι καλά...σούρουπο ήταν...

Ο κορμός τσακισμένος...μερικά σκόρπια φύλλα γύρω σου...και κάνα δυο επάνω σου...
ίσα ίσα...που στέκονταν ...λες...και είχαν μπήξει τα νύχια τους μέσα στο κορμί σου
γατζωμένα...γι αυτήν την τελευταία ανάσα πριν το ξεψύχισμα...την στερνή προσπάθεια για την ζωή...μια ελπίδα για το ίσως...

"Αχ...καημένο μου..." ποιό χέρι απλώθηκε πάνω σου και σε τράβηξε απο την αγκαλιά της μάνας...ποια σκέψη...χωρίς την σκέψη...σε απομάκρυνε απο το δικαίωμα της ζωής...;
Υστερα...έπαιξε μαζί σου...τράβηξε απο μέσα σου με το έτσι θέλω τα όμορφα σου...απόλαυσε
τήν ευωδία σου...σε μαράζωσε,και ...ετσι ...απλά...σε πέταξε...
Αραγε...σε πόσες μανίες και ξεσπάσματα του ανέμου βρέθηκες ανάμεσα...σε πόσα λασπομένα μονοπάτια σε παρέσυρε...σέ πόσους αγρούς σε κύλισε η λύσσα του ανάμεσα σε αγριόχορτα και αγκαθωτά εμοβόρα αδίσταχτα κορμιά...και τώρα ...είσαι εδω...με σκισμένη φορεσιά...ξεγυμνωμένη από τις κακουχίες μπροστά στα πόδια μου...

Εβαλα τα δυο μου χέρια μέσα στην γούρνα με το νερό και ύστερα έγειρα απο πάνω σου...τα πέρασα κάτω απο το λαβωμένο σου κορμί και σαν μια αγκαλιά...σε έκλεισα μεσα τους να δροσιστείς...να ξεδιψάσεις και να νιώσεις λίγο απο στοργή και τρυφερότητα...σε κρατούσα απαλά μέσα τους...σε σήκωσα και σε έφερα κοντά στο πρόσωπό μου...να νιώθεις την ανάσα μου...
Ετσι!!...σαν ένα μωρό που νιώθει την φροντίδα και με το νανούρισμα το ηρεμεί από το κλάμα του...
Ανοιξα λίγο τις χούφτες μου...και άφησα τα χείλη μου να ακουμπήσουν επάνω σου...και τα έτριψα όσο πιο ελαφριά μπορούσα...

Αργό...στοργικό...βελούδινο επαναλαμβανόμενο χάδι...

Και σάν ένιωσες τήν φροντάδα της ψυχής μου πάνω στο σακατεμένο σου κορμί...άπλωσες το πρώτο σου χάδι πάνω στα χείλη μου...ενα λεπτό ματωμένο κόκκινο πέταλο είχε πάρει την πρώτη του ανάσα...

Το ένιωθα...πόσο ήρεμη γεμάτη με εμπιστοσύνη στά χέρια μου...αφηνόσουν σιγα σιγα σε τούτα τα χείλη...σε σαγήνευε η γλύκα του φιλιού...τα πέταλα χαλάρωναν και ανοιγόσουν μεσα σε αυτην την αγκαλιά που ήσουν ξαπλωμένη...ενιωθα τις κινήσεις και το τρέμουλο του κορμιού σου...κούρνιαζες ανάμεσα στα χείλη και τριβόσουν πάνω τους καθώς αυτά σερνόντουσαν στο πέρασμα τους...διχως... να σε αφήσουν λεπτό απο το φιλί τους...

Ρουφούσαν την κάθε τρυφερή γωνιά...και σε κάθε σκληρό πληγωμένο σημείο που είχε απομείνει...στέκονταν και το μέλωναν με τα φιλιά τους...να μαλακώσει και να αισθανθεί και αυτό την απόλαυση της στιγμής...
Εσταζες πιά απο ικανοποίηση και απόλαυση...και η μικρή σου καρδούλα...σπαρταρούσε μέσα σε μια λίμνη απο συρόπι...βουτηγμέμη και χαμένη πλησιάζοντας πια στο ζενίθ της απο το μεθύσι...
Απομάκρυνα το φιλί και άνοιξα τα μάτια μου...και εσύ...είχες άνοιξει πια μπροστά στο βλέμμα τους την αγκαλιά σου...με προσκαλούσες ...ναι!! σαν να σε άκουγα να μού λές...
"Ελα...βυθίσου μέσα μου καλέ μου γητευτή...ανίχνευσε μέσα μου...ψάξε με και γλύκανε κάθε μου πόνο..."

Δεν υπήρχε χρόνος...δεν υπήρχε νούς...δέν υπήρχε κάν το ΔΕΝ...μαγεμένος ήδη γλυστρούσα μεσα σ'αυτην την αγκαλιά...αφημένος στο άγνωστο...στρυφογυρίζοντας ψηλαφίζοντας και απολαμβάνοντας το κάθε σημείο...αργά...δεν ηθελα να προσπεράσω και να χαθεί σημείο που να μήν το νιώσω...γιατι ένιωθα...ένιωθα κάθε φορά που έσφιγγες την αγκαλιά σου...ένιωθα την κάθε φορά που με έπνιγες αφήνοντας πάνω μου την ζεστή λατρεία σου...
ένιωθα την λαχτάρα σου και το τίναγμα σου στην καθε φορά που στριφογύριζα γλυκαίνοντας τους πόνους...ένιωθα...ένιωθα...τα ΟΛΑ σου ένιωθα...
Σύρθηκα και πετάχτηκα στο κενο...μεσα απο την αγκαλια σου...αφήνοντας το φιλί μου...εκεί!στην ακρη των χειλιών σου...να αναπνέυσω...

Ηρθε και ξεπρόβαλε απο μέσα σου και στάθηκε στην ακρη...το δάκρυ...και ύστερα...αναπήδησε ελαφρά...

κύλισε πανω σου αργά...και έσταξε πάνω στο φιλί μου...μαζέυτηκε...και κούρνιασε ανάμεσα στα χείλη μου...εκλεισα τα μάτια...και με βαθιά ανάσα το ρούφηξα μεσα μου...

Γλυκόπικρη γεύση...

Σήκωσα τα βλέφαρα και εριξα το βλεμμα μου πάνω σου...
Ησουν εκεί...έλαμπες...καί με ενα χαμογελο...μου πρόσφερες την λάμψη της ομορφιά σου...αυτη...που πρίν λιγες ώρες ήταν χαμένη ...

Χαμογέλασα και δίχως μιά λέξη ανοιξα τα χέρια μου...αφήνοντα σε στον αέρα να φύγεις...να ξανανιώσεις την ζωή...και έφυγες...χάθηκες σε εκείνο το σκοτάδι...!!

Γιά να ξεναέρθεις μετά απο μερικές ημέρες καλοντυμένη...όλο ζωντάνια και δροσιά...και να χτυπήσεις την πόρτα της ζωής μου...!!

Ετσι! τέτοιο ήταν το χρώμα της αγαπημένης σου φορεσιάς...
Απλά...έγειρες και ακούμπησες εκείνο το πρωινό...στην μια πλευρά τού παραθύρου...

~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~.~
Αφιέρωμα:

Σέ εκείνη...τήν νύχτα...