Επειδή υπάρχω...

...για να σεργιανίζω και πάλι στα πλακόστρωτα σοκάκια...μέσα στην παγωνιά και κάτω απο τα χτυπήματα της βαρυχειμωνιάς που ζυγώνει...
για να ερημώσει ξανά φέρνοντας την μοναξιά σε καθε σκοτεινή ερωτική γωνιά απο τις ερωτικές καρδιές που πετάριζαν με μοναδικό φώς,το ολόγιoμο καλοκαιρινό φεγγάρι που...πριν λίγες ημέρες...άπλωνε τον κόκκινο μανδύα του να αγκαλιάσει με την κοκκινάδα του τον έρωτα τους...


Τώρα...άρχισαν σιγά σιγά να κουρνιάζουν στις ζεστές χειμωνιάτικες φωλιές τους...και εγώ! επειδή υπάρχω!...θα σιγοσφυρίζω τα ερωτικά μου τραγούδια...με μοναδική συντροφιά...το φώς των φαναριών να τρεμοπαίζουν τις λυχνίες τους στις σκοτεινές γωνιές...Τωρα, που το ερωτικό φεγγάρι θα χαθεί πίσω από το μαύρο σκοτάδι που θα σκεπάσει τις έρημες πια γειτονιές...





Θα αφήνω και πάλι και σε κάθε παγωμένη νύχτα...τους ερωτικούς μελωδικούς ήχους απ'τα σφυρίγματά μου...να μπερδευτούν στον αέρα... μαζί με τις μυρωδιές του καμμένου ξύλου που βρίσκουν διέξοδο μέσα απ'τις πέτρινες καμινάδες...
Στροβυλίζουν
και σερνονται
πανω στα πέτρινα ντουβάρια...
Και εσυ...να!!
ακούς τον μελωδικό ηχο τους...
ολο και πιο δυνατά να πλησιάζει
στο δικο σου χειμωνιάτικο καταφυγιο..
στην απόμακρη μικρή ξύλινη σοφίτα...
στριφογυρίζοντας στον ρυθμό τους....
πανω στο ξύλινο πάτωμα...
σαν μια μικρή μπαλαρίνα

φορώντας τα χρυσά σου παπουτσάκια...
ολόχρυσα!!...σαν..
το χρυσό φτερό της πένας σου...
που βουτηγμένη στο βαθύ κόκκινο μελάνι,
χαράζεις πάνω στο χαρτί
τόν Αυγουστιάτικο ερωτα σου.






Χόρεψε!!!ερωτευμένη μπαλαρίνα...



αφήσου...χάσου και παλι πανω του
με αυτον τον χορό οπως τοτε...
ο "Αύγουστός" σου είναι εδώ...
σου φέρνει τόν "Χειμώνα" σου...
σκορπισμένος μπροστα στα πόδια σου...

Βαθύ κόκκινος...Βελούδινος...Ερωτικός!

Να τον ζεσταίνεις...και να τόν αποκοιμίζεις πάλι πάνω στο στέρνο σου...στην παγωνιά του χειμώνα...




Επειδή υπάρχω...




...μέσα στα σιωπηλά τραγούδια μου τις νύχτες σου
μέσα στις φλύαρες σιωπές των ματιών σου
μέσα στην κίνηση του κορμιού σου,παραδομένο στις μουσικές...









Το σουλατσάρισμα μου τελείωσε...η νύχτα φεύγει...
φεύγω και'γω μαζί της...

Καλόν μήνα!...το φθινόπωρο μπαίνει...ο χειμώνας ζυγώνει...











Σταματώ να σφυρίζω... με ενα απόσπασμα που διάβασα πρόσφατα απο την ερωτική ποιήτρια:
Delmira Agustini: Γεννήθηκα να ενοχλώ...

Έρωτας
Τον ονειρεύτηκα παράφορο, τρομερό και φλογερό' μιλούσα ακατάληπτα μ' ένα χείμαρρο λέξεων' ήταν μια ξεχειλισμένη θάλασσα από τρέλα και φωτιά, που κυλά στη ζωή σαν ένα αιώνιο ποτάμι. Σύντομα τον ονειρεύτηκα θλιμμένο, σαν έναν μεγάλο ήλιο στη δύση που διπλασιάζει πριν από τη νύχτα το φλογισμένο του κεφάλι' αργότερα γέλασε, και στο τόσο τρυφερό του στόμα μια ικεσία, ονειρευόταν ανάλαφρα την ψυχή της πηγής. Και σήμερα το όνειρο που είναι δονούμενο και απαλό και γελαστό και θλιμμένο, που όλα τα σκοτάδια και όλα τα ουράνια τόξα ντύνει, που, εύθραυστο σαν ένα είδωλο και αιώνιο σαν το Θεό, όταν εφαρμόζεται στη ζωή όλη του η μεγαλοπρέπεια αυξάνει: και το φιλί πέφτει φλεγόμενο να αρωματίσει το φυτό του ένα λουλούδι από φωτιά, με μαδημένα πέταλα, για δυο."

Και ναι!!! "Μαδημένα πέταλα για δύο"

"Σκάσε" και..Φίλα με!!

Επειδή υπάρχω...

...παρα..πα.. παμ παμ...What A Wonderful World...

.

ΕΝΙΩΣΕ ΚΑΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο Adam The Sinner στις 12:01 μ.μ.