μου κλέβεις χαμόγελα και μου επιστρέφεις ευτυχία...

Να 'μουν μόνο μια σταγόνα
στου κορμιού σου την κρυψώνα.
Διάφανη, υγρή και κρύα
σε μια ευθύγραμμη πορεία,
σαν το ίχνος ενός παγου.
Και σαν ξόρκι κάποιου μάγου
τις πληγές σου όλες να κλείσω
και γλυκά να σε μεθύσω.

Στ' όνειρό σου ιχνηλάτης,
βρέχει τ'άσπρα δάχτυλά της
της ζωής μου η ουσία,
έρμαιο στη φαντασία
που μαζί σου αιωρείται
σαν φωτάκι που κινείται
μες στ' αστέρια τ' ουρανού.
Ξεδιπλώνει απ' το νου
καθετί κρυφό δικό μου,
σα να σ' έχω άνθρωπό μου
κι ας γνωρίζω τόσα λίγα.
Έχω όμως μιαν ελπίδα:
πως στο φως των αστεριών,
σαν παραμύθι των παιδιών,
κάθε όνειρο που κάνω
να ξεδιπλώνεται επάνω
στου κορμιού σου την αφή
κι η ζωή σαν προσευχή
στων ανθρώπων τους θεούς:
Να 'χει δύναμη ο νους
να ορίζει συναρτήσεις
που μαζί μου θα τις λύσεις.


Από την ημέρα, που σε γνώρισα άλλαξε η ζωή μου...
Σ'ευχαριστώ, που υπάρχεις & με κάνεις όλο και καλύτερη πιο δυνατή πιο επίμονη σε αυτό που κάνω...ήσουν τόσο κοντά μου, κι εγώ... δεν σε έβλεπα...
Κάθε μέρα, που περνά..γίνομαι όλο και πιο ευτυχισμένη...
Σ'ευχαριστώ... μικρέ μου άγγελε...

Αναρτήθηκε από Albatros στις 9:13 μ.μ.