Το μακρινό κι ατέλειωτο ταξίδι θα συνεχιστεί....

Μουδιασμένη εκείνο το χαμένο βράδυ
που πανικόβλητη αμπάρωνα την ψυχή
να μη βραχεί από την ξαφνική νεροποντή..
Τότε έστηνε χορό σ' αναμμένα κάρβουνα η ζωή..
Ήθελε να ξεκουραστεί από την προσδοκία..
Εκλιπαρούσα με της αγωνίας τα μάτια
που ήθελαν να μάθουν την αλήθεια..
Θα ψάξω για τα χαμένα λόγια..
Εγώ θα ψάξω για σένα, θα σε μάθω
όπως δε σε γνώρισε κανείς..
Δεν ξέρω αν αυτή η νέα οδός βγάζει πουθενά,
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν μ' ένοιαξε, το πουθενά..
Σαν βάδισα τους δρόμους σου εκείνον το καιρό
με παίδεψαν τα δάκρυα, που άρχισαν να τρέχουν
Τρέχουν και τώρα...
ζητώντας μια ανακούφιση γλυκιά της Άνοιξης.
Κι όσα έβλεπα με μάγευαν στη διαδρομή αυτή
και ζήλεψα γιατί δεν ήμουν εκεί
να μοιραστώ μαζί σου το νερό που έπινες
τ' όνειρα που είδες..
Περίμενα αυτά τα μάτια να σαλπάρουν
για το ακρωτήρι της ελπίδας..
Σε λίγες μέρες τα βήματά μας θα αποτυπώνονται
στις σελίδες μιας άλλης χρονιάς..



Τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω..
Όπως και τα ποτάμια δεν κελαηδούν..
Το μακρινό κι ατέλειωτο ταξίδι θα συνεχιστεί
με συχνές στάσης απολογισμού και αυτοκριτικής..
Ο ουρανός είναι τώρα το χρώμα μου
μα η αυγή θα' ναι πάντα δική σου..
Τα πουλιά είναι γαλάζια
για να σου πουν καλημέρα
να σου πουν την γλυκιά καληνύχτα..
Τραγούδησα τη ζωή μου μέσα στο δρόμο
την περπάτησα, την έψαξα, την γύρισα..
Έχασα τη ζωή μου..
Την ξαναβρήκα μέσα στα μάτια σου
που σιγοτραγουδάνε..
Μέσα στην φωνή σου
που σκεπάζει όλη τη θάλασσα..
Μέσα στα κύματα που μου ανήκουν
αφού αισθάνομαι τα χέρια σου
να σφίγγουν δυνατά τα δικά μου.

Αναρτήθηκε από Albatros στις 10:23 π.μ.